Από το νέο βιβλίο "Ζωή δίχως συνταγές.."
Ξέρεις πως μιλάει ο Χριστός; Ψιθυριστά. Να μην σε τρομάξει και σε φοβίσει. Απόλυτα ερωτικά. Υπήρξαν νύχτες που το ξημέρωμα με βρήκε αγκαλιά με την εικόνα του Χριστού. Εκεί στο όριο της λογικής και της τρέλας, στην κόψη της ολοκληρωτικής απόγνωσης, εμφανιζόταν πάντα Εκείνος. Μια βραδιά μου «ψιθύρισε», «μη φοβάσαι, δεν θα σε αφήσω ποτέ…». Ξέρεις πόσες φορές άκουσα αυτή την φράση στην ζωή μου; Κι όμως ποτέ κανείς δεν την εφάρμοσε. Όλοι εξαφανίστηκαν αφού πρώτα είχαν ασελγήσει στην ψυχή και στο κορμί μου. Μονάχε εσύ Χριστέ μου με σεβάστηκες.
Ποιός είναι ο π. Χαράλαμπος:
Μιλώντας με τον Χαράλαμπο Παπαδόπουλο καταλάβαμε γιατί οι συζητήσεις που διοργανώνει στην ενορία του είναι τόσο δημοφιλείς όσο και τα βιβλία του
Στη νότια Κρήτη, στο χωριό Πύργος που βρίσκεται μεταξύ Αστερούσιων Ορέων και Λιβυκού Πελάγους ζει ένας ιερέας λίγο διαφορετικός από τους άλλους.
Γιατί το λέω αυτό; Διότι ο Χαράλαμπος Παπαδόπουλος ή πατέρας Λίβυος, όπως είναι γνωστός στους περισσότερους, κουβαλάει μια ωραία τρέλα μέσα του. Την τρέλα της αυθεντικότητας, την τρέλα της αλήθειας και της αγάπης.
Δεν μασάει τα λόγια του, γυρνάει την πλάτη στην κακομοιριά του ηθικίστικου καθωσπρεπισμού και στο «δήθεν» των ατσαλάκωτων χριστιανών, όπως λένε χαρακτηριστικά οι αναγνώστες των βιβλίων του, του αρέσουν οι «άνθρωποι οι κολασμένοι που μυρίζουν παράδεισο» και φωνάζει πως ο Θεός δεν είναι ένα «ον» που κατεβαίνει από τους ουρανούς σε μορφή χολιγουντιανής ταινίας.
Ίσως επειδή ο πατέρας Λίβυος ήρθε από νωρίς σε επαφή με εναλλακτικούς πολιτικούς και φιλοσοφικούς δρόμους.
«Ως έφηβος έπαιζα ντραμς και έγραφα στίχους. Η οικογένειά μου δεν είχε καμία σχέση με την εκκλησία. Όμως, το πρόσωπο του Χριστού πάντα ασκούσε μια γοητεία μέσα μου. Κάποια στιγμή, ήρθαν έτσι οι καταστάσεις, συνέβησαν κάποια γεγονότα, έγινε μια στροφή και είμαι εδώ που είμαι» μου λέει όταν τον ρωτάω πώς αποφάσισε να γίνει ιερέας.
Στις ομάδες συζήτησης που οργανώνει στην ενορία του έρχονται πολλά νέα παιδιά.
«Πολλές φορές συγκεντρώνονται 80 με 100 νεαρά παιδιά». Σαφώς και o πατέρας Λίβυος έχει τον τρόπο του. Το δικό του κανάλι επικοινωνίας.
Του επισημαίνω ένα σημείο στο τρίτο βιβλίο του «Κάθε Τέλος Μια Αρχή» που δείχνει χιούμορ, ρεαλισμό αλλά και μια βαθιά αίσθηση πνευματικότητας.
«Μην περιμένεις να δεις τον Θεό ως ένα "ον" που κατεβαίνει από τους ουρανούς σε μορφή χολιγουντιανής ταινίας. Απλά δεν θα συμβεί ποτέ».
Δηλαδή, έχουμε εθιστεί τόσο στην δύναμη της εικόνας και τον εντυπωσιασμό που τα περιμένουμε όλα να συμβούν σαν σε χολιγουντιανή υπερπαραγωγή;
«Αισθάνομαι πως ναι. Οι άνθρωποι φαντάζονται ότι ο Θεός θα έρθει μέσα σε νεφέλες και τυμπανοκρουσίες, ηχητικά εφέ και εικονικές πραγματικότητες. Η αλήθεια είναι ότι ο Θεός αποκαλύπτεται καθημερινά στην ζωή των ανθρώπων. Ιδιαιτέρως δε στην καθημερινότητα, στα απλά, λίγα και άμεσα. Δεν χρειάζεται ειδικός χώρος για να συναντήσεις τον Θεό αλλά τρόπος. Δεν υπάρχει χώρος που δεν μπορεί να εμφανιστεί ο Θεός ή που έχει αφήσει αμαρτύρητο από την παρουσία του. Εμείς όμως δεν το πιστεύουμε αυτό. Δεν μπορούμε δηλαδή να αποδεχθούμε, ότι ο Θεός φανερώνεται στο χώρο εργασίας, στο σπίτι μας, στην γειτονιά μας, στην καθημερινή ζωή μας. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα Εκείνος να στέκει δίπλα μας, και εμείς να το ψάχνουμε μακριά και ιδεατά. Όμως Εκείνος φανερώνεται εκεί στην «γιορτή της ασημαντότητας» τονίζει ο πατέρας Λίβυος.
«Πολλές φορές συγκεντρώνονται 80 με 100 νεαρά παιδιά». Σαφώς και o πατέρας Λίβυος έχει τον τρόπο του. Το δικό του κανάλι επικοινωνίας.
Του επισημαίνω ένα σημείο στο τρίτο βιβλίο του «Κάθε Τέλος Μια Αρχή» που δείχνει χιούμορ, ρεαλισμό αλλά και μια βαθιά αίσθηση πνευματικότητας.
«Μην περιμένεις να δεις τον Θεό ως ένα "ον" που κατεβαίνει από τους ουρανούς σε μορφή χολιγουντιανής ταινίας. Απλά δεν θα συμβεί ποτέ».
Δηλαδή, έχουμε εθιστεί τόσο στην δύναμη της εικόνας και τον εντυπωσιασμό που τα περιμένουμε όλα να συμβούν σαν σε χολιγουντιανή υπερπαραγωγή;
«Αισθάνομαι πως ναι. Οι άνθρωποι φαντάζονται ότι ο Θεός θα έρθει μέσα σε νεφέλες και τυμπανοκρουσίες, ηχητικά εφέ και εικονικές πραγματικότητες. Η αλήθεια είναι ότι ο Θεός αποκαλύπτεται καθημερινά στην ζωή των ανθρώπων. Ιδιαιτέρως δε στην καθημερινότητα, στα απλά, λίγα και άμεσα. Δεν χρειάζεται ειδικός χώρος για να συναντήσεις τον Θεό αλλά τρόπος. Δεν υπάρχει χώρος που δεν μπορεί να εμφανιστεί ο Θεός ή που έχει αφήσει αμαρτύρητο από την παρουσία του. Εμείς όμως δεν το πιστεύουμε αυτό. Δεν μπορούμε δηλαδή να αποδεχθούμε, ότι ο Θεός φανερώνεται στο χώρο εργασίας, στο σπίτι μας, στην γειτονιά μας, στην καθημερινή ζωή μας. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα Εκείνος να στέκει δίπλα μας, και εμείς να το ψάχνουμε μακριά και ιδεατά. Όμως Εκείνος φανερώνεται εκεί στην «γιορτή της ασημαντότητας» τονίζει ο πατέρας Λίβυος.
