Φανατισμός και διωγμοί χριστιανών στην εποχή μας ~ ΝΗΣΟΣ ΑΓΙΩΝ

Εν έτει 2009, οι χριστιανοί δεν προσφέρονται ίσως πλέον προς διαμελισμό από τα άγρια θηρία, αλλά φυλακίζονται και βασανίζονται ώστε να απαρνηθούν την πίστη τους. Μα είναι δυνατό να συμβαίνουν τέτοια πράγματα σήμερα; Ο αναγνώστης των βιβλίων «χριστιανοί της Ανατολής: κι αν εξαφανίζονταν;» και «οι διωγμοί των χριστιανών στο σημερινό κόσμο» δυστυχώς θα απαντήσει καταφατικά σε αυτό το ερώτημα.

Οι Αντουάν Σφεΐρ (Antoine Sfeir) και Ραφαέλ Ντελπάρ (Raphaël Delpard) τολμούν επιτέλους να σηκώσουν την άκρη του πέπλου που καλύπτει το θέμα-ταμπού των διωγμών κατά του χριστιανισμού στην ανατολή και τον κόσμο.

Ο μεν Σφεΐρ υπήρξε επί χρόνια διευθυντής των «τετραδίων της Ανατολής», ενώ ο -κατά δήλωσή του άθεος- Ντελπάρ, είναι γνωστόςρεπόρτερ και ακτιβιστής υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Πρόκειται για δύο σοβαρούς και αξιόπιστους διανοούμενους που έχουν τεκμηριώσει άριστα τα έργα τους με ντοκουμέντα και μαρτυρίες από πρώτο χέρι, παρουσιάζοντας βιβλία που τα χαρακτηρίζει άμεμπτος επαγγελματισμός.

Οι χριστιανικές μειονότητες της Ανατολής υποχρεούνται σε σιωπηλές εξόδους, μέσα στην παγερή αδιαφορία των κυβερνήσεων. Οι κόπτεςτης Αιγύπτου υφίστανται βίαιες επιθέσεις και πιέσεις κάθε είδους· οι Ιρακινοί χριστιανοί συνθλίβονται ανάμεσα στους δύο φονταμενταλισμούς, εκείνους των σιιτών και των σαλαφιτών. Και ούτω καθ’ εξής…

Η μετατροπή των χριστιανικών πληθυσμών της Ανατολής από πλειοψηφία σε μειοψηφία, τους είχε ήδη οδηγήσει από αιώνες να βιώνουν υπό τη σκιά του εξισλαμισμού. «Σύμφωνα με το ισχύον νομικό πλαίσιο, οι πιστοί της Βίβλου υποχρεούνται να εκδηλώνονται με μεγάλη “ διακριτικότητα” και “ προσοχή”, πράγμα που τους καθιστά ουσιαστικά πολίτες β’ κατηγορίας». Κι έστω κι αν ο προσηλυτισμός υποτίθεται πως απαγορεύεται στα περισσότερα συντάγματα των μουσουλμανικών κρατών, «πάντα βρίσκονται τρόποι να παρακαμφθούν τα όποια νομικά εμπόδια»… Εξάλλου εξακολουθούν να υφίστανται πολλά απομεινάρια του παρελθόντος, ιδίως σε ό,τι αφορά το νομικό καθεστώς των χριστιανών.

o Στην Αίγυπτο, οι «αδερφοί μουσουλμάνοι» φέρονται να επιθυμούν την παλινόρθωση του παιδομαζώματος (cizye). Σύμφωνα με το σεΐχη αλ-Μπαράκ (al-Barrak) «οι εβραίοι και οι χριστιανοί δεν πρέπει να θεωρούνται “ λαοί της Βίβλου“ (dhimmis) αλλά “ άπιστοι” (καφίρ) και άρα να υπόκεινται στη σαρία. Αυτό πρακτικά σημαίνει πως πρέπει να επιλέξουν μεταξύ του εξισλαμισμού ή της θανάτωσής τους». Εξ ου και οι καθημερινές βιαιότητες.

o Στο Ιράκ, οι χριστιανές «οφείλουν να φοράνε μαντίλα, αν δε θέλουν να δεχθούν επιθέσεις με βιτριόλι».

o Στην Παλαιστίνη, οι χριστιανές υφίστανται έναν ειδικό τύπο δίωξης, που θα μπορούσε να αποκαλεστεί «προσηλυτισμός δια του βιασμού». Οι μαζικοί βιασμοί έχουν διπλό στόχο: να μειώσουν τη γεννητικότητα των χριστιανικών πληθυσμών και να εξισλαμίσουν όσο το δυνατό περισσότερες χριστιανές γυναίκες. Σημειώνεται πως σύμφωνα με τη «σαρία» ο βιασμός θεωρείται απολύτως νόμιμη πρακτική.

o Στην Αίγυπτο, «είναι συνήθης πρακτική η απαγωγή και ο βίαιος εξισλαμισμός νεαρών κοπτισσών χριστιανών».

o Στην Αλγερία, «η άγρυπνη αστυνομία συλλαμβάνει αμέσως όποιον κατέχει ένα αντίτυπο της Βίβλου ή κάνει το σταυρό του δημοσίως»με την κατηγορία του ”χριστιανού”. Αυτού του τύπου οι “ νεομάρτυρες“ αριθμούν σε δεκάδες κάθε εβδομάδα».

o Στην Τουρκία, τρεις χριστιανοί εκδότες βρέθηκαν νεκροί, αφού πρώτα «είχαν ξεκοιλιαστεί, ευνουχισθεί, βιασθεί και τους είχαν ακρωτηριάσει τις μύτες και τα δάκτυλα, πριν τους αποκεφαλίσουν».

o Στα κράτη του Κόλπου και όλα τα κράτη που το νομικό τους σύστημα εμπνέεται απ’ ευθείας από το μουσουλμανικό δίκαιο «κάθε αποστασία από τη μουσουλμανική θρησκεία επισύρει την ποινή του θανάτου… Η δημόσια λατρεία μη-μουσουλμανικών θρησκειών απαγορεύεται και όσοι την ασκούν κινδυνεύουν ανά πάσα στιγμή να φυλακισθούν, να μαστιγωθούν ή και να βασανιστούν».

Θύμα διωγμών χριστιανών στην Ινδία (Ιούνιος 2009)

Ο κλήρος αποτελεί τον προνομιακό στόχο αυτών των διωγμών. «Οι δολοφονίες ιερέων, ιεραποστόλων, μοναχών κ.λπ είναι όλο και συχνότερες, και όλο και πιο ωμές και βίαιες. Ενώ τελειώνει η πρώτη δεκαετία της δεύτερης χιλιετίας, η διάδοση του λόγου του Χριστού εξακολουθεί να συνεπάγεται τη θυσία… Η αντιχριστιανική βία είναι ένα από τα βασικά μέσα στην προσπάθεια να εξαλειφθεί η παρουσία της πίστης αυτής, θέτοντας τους φορείς της ενώπιον ενός απλού διλήμματος: θάνατος ή αυτοεξορία». Οι καρποί αυτής της προσπάθειας είναι μετρήσιμοι: «το 1990, το 60% των κατοίκων της Βηθλεέμ ήταν χριστιανοί· το 2001 εκπροσωπούσαν το 20% του πληθυσμού· σήμερα δεν φτάνουν ούτε καν το 1%. Χρειάστηκαν δεκαοκτώ μόνο χρόνια για να εκκενωθεί από τον χριστιανικό αραβικό της πληθυσμό, η Βηθλεέμ, η κατ’ εξοχή γενέθλια πόλη της χριστιανοσύνης».

Πράγματι, ένα άλλο χαρακτηριστικό αυτής της εξολόθρευσης του χριστιανισμού είναι «πως όλα γίνονται σε ελάχιστο χρόνο… Φτάνουμε ραγδαία στο τέλος του θρησκευτικού πλουραλισμού στη Μέση Ανατολή. Μόνο που η εξαφάνιση των χριστιανών Αράβων κινδυνεύει να ρίξει στο χάος ένα μεγάλο μέρος της μουσουλμανικής Μέσης Ανατολής».

Αλλά οι διωγμοί των χριστιανών στον κόσμο δεν περιορίζονται στην Ανατολή. Εκατομμύρια χριστιανοί διώκονται επίσης σε κράτη που προήρθαν από τη διάλυση της ΕΣΣΔ ή στα απομένοντα μαρξιστικά καθεστώτα. Το Βιετνάμ, το Λάος, η Ινδία, η Ιαπωνία, η Κίνα και η Λευκορωσία ανήκουν στα πολυάριθμα κράτη όπου κρατούνται άνθρωποι για τις θρησκευτικές τους πεποιθήσεις.

o Στη Βόρειο Κορέα, «η δικτατορία του Κιλ Ιλ Σουνγκ (Kim II-sung) μιμούμενη τα σοβιετικά “ γκουλάγκ”, λειτουργεί τα δικά της στρατόπεδα συγκέντρωσης, όπου οι χριστιανοί εξολοθρεύονται συστηματικά και με αποφασιστικότητα…

o Στο Σουδάν, «η πυρπόληση χωριών, οι μαζικές σφαγές, οι βιασμοί, η πώληση γυναικών και παιδιών αποτελούν καθημερινά φαινόμενα. Από το οπλοστάσιο των διωκτών των χριστιανών δε λείπει η χρήση της πείνας ή της μόλυνσης. Το Σουδάν είναι σήμερα η πατρίδα της γενοκτονίας, χώρος συστηματικής εξολόθρευσης της ανθρώπινης ζωής».

Πολυάριθμα από τα κράτη όπου διώκονται οι χριστιανοί είναι μέλη του ΟΗΕ και έχουν συνυπογράψει την «οικουμενική διακήρυξη για τα ανθρώπινα δικαιώματα», όπου στο άρθρο 5 αναφέρεται πως «κανείς δεν επιτρέπεται να υποβάλλεται σε βασανιστήρια ούτε σε ποινή ή μεταχείριση σκληρή, απάνθρωπη ή ταπεινωτική», ενώ στο άρθρο 18, που αφορά τη θρησκευτική ελευθερία, αναγράφεται πως «κάθε άτομο έχει το δικαίωμα της ελευθερίας της σκέψης, της συνείδησης και της θρησκείας, στο δικαίωμα αυτό περιλαμβάνεται η ελευθερία για την αλλαγή θρησκείας ή πεποιθήσεων, όπως και η ελευθερία να εκδηλώνει κανείς τη θρησκεία του ή τις θρησκευτικές του πεποιθήσεις, μόνος ή μαζί με άλλους, δημόσια ή ιδιωτικά, με τη διδασκαλία, την άσκηση, τη λατρεία και την τέλεση θρησκευτικών τελετών».

Αλλά η καθημερινότητα των χριστιανών στις χώρες αυτές σημαδεύεται από κλείσιμο και καταστροφή των χώρων λατρείας τους, αυθαίρετες συλλήψεις, βασανιστήρια, δολοφονίες… Οι λειτουργίες τελούνται σε σπίτια, σπηλιές, γκαράζ… Πρόκειται για μια παράδοξη αναβίωση της εποχής των κατακομβών. Το χειρότερο είναι πως υπάρχει ένα είδος εθισμού της διεθνούς κοινής γνώμης στην αντιχριστιανική βία, πράγμα που πολλαπλασιάζει την έντασή της: «η σιωπή των κυβερνήσεων στους διωγμούς αυτούς, τούς προσδίδει ένα είδος νομιμοποίησης, λες και πρόκειται για ατυχήματα, για κάτι το μοιραίο, απέναντι στο οποίο κάθε αντίδραση είναι μάταιη».

Οι Σφεΐρ και Ντελπάρ βγάζουν μια κραυγή απελπισίας. Εμείς έχουμε πλέον το καθήκον να την ακούσουμε, να την συνειδητοποιήσουμε και να την αναμεταδώσουμε… Ώστε να καταπολεμήσουμε, αν όχι το ίδιο το κακό, τουλάχιστο την αδιαφορία απέναντι στην επέλασή του.

Η Lamia El Saad είναι δημοσιογράφος

Antoine Sfeir , (γεννημένος 25 Νοεμβρίου, 1948 στη Βηρυτό , Λίβανος), είναι μια γαλλο-Λιβάνου δημοσιογράφος και καθηγητής.

Είναι ο εκδότης του γαλλικού περιοδικού Les Cahiers de l'Orient (Notebooks από την Ανατολή, ένα περιοδικό αφιερωμένο στην Εγγύς Ανατολή), είναι ο πρόεδρος του Centre d'études et de Réflexions sur le Proche-Orient και καθηγητής Διεθνείς σχέσεις στο σχολείο Celsa ( Sorbonne πανεπιστήμιο).^[¹^]

Στο βιβλίο του "Tunisie, terre de παράδοξα" που δημοσιεύθηκε το 2006, υποστήριξε το καθεστώς του Μπεν Αλί, ιδίως με την άρνηση της αστυνομίας και τον αυταρχικό του χαρακτήρα. ^[²^]

^{http://en.wikipedia.org/wiki/Antoine_Sfeir}

Raphael Delpard είναι ηθοποιός , σκηνοθέτης , συγγραφέας , δημοσιογράφος και συγγραφέας που γεννήθηκε στα γαλλικά το 1942 στο Παρίσι .

Μια μοναδική σταδιοδρομία στην ταινία που βλέπει να κάνει τις διασπάσεις μεταξύ Jean-Luc Godard για το οποίο είναι ο ηθοποιός Jean-Pierre Mocky ,Σαμ Πέκινπα και Robert Enrico , για τους οποίους ο ίδιος είναι συγγραφέας και σεναριογράφος, Σειρά Β , κωμωδία ή τρόμου.

Τα γρυλίσματα για ελιγμούς με Michel Galabru , Paul Préboist , Μπέττυ Beckers , Michel Modo και Jacques Legras , μια από τις πρώτες ταινίες του (εγγραφή στη γαλλική παράδοση του κωμικού στρατιώτη), βλέπε τη συνάντηση του Ζαν Ρενό (ο οποίος έτρεξε ένα μικρό ρόλο) και Luc Besson (τότε πρώτος βοηθός Delpard). Αν και ενήργησε ουσιαστικά μια ανέθεσε ταινία, Οι Πεζοναύτες μεγάλες ελιγμοί επιτρέπονται Delpard πληρούν Jacques Legras και η Betty Beckers, ηθοποιοί με τους οποίους εργάστηκε και πάλι μερικά χρόνια αργότερα.

Οι λάτρεις των ταινιών φαντασίας, Raphael Delpard γυρίσει το 1980, Night of the Dead (video εμφανίστηκε υπό τον τίτλο Η νύχια του θανάτου ), ένα από τα λίγα γαλλικά εισβολές σε κανίβαλους ταινία. Μικρή αντιληπτές από το γαλλικό κοινό, (λόγω της απελευθέρωσης της την ίδια στιγμή που το Shiningτου Stanley Kubrick ) που θα παρουσιάσουν κάποια επιτυχία στις Ηνωμένες Πολιτείες , που λαμβάνουν Delpard για την περίσταση, ένα ενθαρρυντικό τηλεγράφημα από Tobe Hooper . Τα χρήματα που κέρδισε από την Νύχτα Θανάτου (η οποία εμφανίστηκε σε μια Charlotte de Turckheim αρχάριος), στη συνέχεια, να ζήσουν τα χρήματα (με Jacques Legras ) επιτρέπουν στον διευθυντή την έναρξη της κατασκευής των Clash , μία από τις λίγες ταινίες goreπροϊόν στη Γαλλία. Επιλεγμένα Avoriaz Festival το 1984, Clash θα διασύρθηκε από τους κριτικούς, όχι λόγω της ποιότητάς του (εξακολουθεί να είναι ευρέως θεωρείται ως η καλύτερη ταινία του Delpard), αλλά και λόγω της απόδοσης του τελευταίου κατά τη διάρκεια της παρουσίασης της ταινίας .Κουρασμένος, σχεδόν βίαια έφερε Avoriaz παράγοντα ελικόπτερο του δεν θέλει να μιλήσει στους δημοσιογράφους, έκανε μια κακή Delpard εκτύπωση αυτών, ο οποίος εκδικήθηκε τους επικριτές τους. Η εκδήλωση αυτή δεν θα είναι εντελώς ξένο για να σταματήσει την κινηματογραφική του καριέρα.

Φεύγοντας από το σινεμά στις αρχές της δεκαετίας του 1990, έχει αφιερωθεί στην ιστορία, με τη μορφή μιας διατριβής στο Επάγγελμα , την Ινδοκίνα Πόλεμος ή πολέμου στην Αλγερία .

Ωστόσο, έκανε άλλες δύο ταινίες που βασίζονται σε επώνυμους βιβλίο του, "The Hidden Children" (1998) και «νηοπομπές του Shame" (κυκλοφόρησε Μαρτίου 2010). Βρέθηκε στην τελευταία, αλλά πολύ ιστορικά και με βάση τα αποδεικτικά στοιχεία, με την παρουσία του μεγάλου πόνου φορώντας μια μεταφυσική διάσταση.

Όλα λογοτεχνικό έργο του έχει το ίδιο χαρακτηριστικό: τεκμηρίωση, μαρτυρία, θα αντιμετωπίσει δύσκολες αλήθειες και αφόρητη ταλαιπωρία, που εκφράζεται σε μια νηφάλια και συγκρατημένη, μερικές φορές ποιητική, καθιστώντας τα προσιτά.

Η διαμάχη γύρω από πολλά από τα βιβλία του, συχνά κρύβει από τα μάτια των επικριτών λογοτεχνική ποιότητα των έργων αυτών, στο οποίο μια αίσθηση του ρυθμού και της εικόνας υπενθυμίζει στον άνθρωπο του κινηματογράφου.

Σήμερα Delpard Raphael είναι ένα μέλος της ανακοίνωσης της Επιτροπής Νόμου SACD .