Β΄Διαγώνισμα Γ΄Λυκείου

Τελικά φέτος 2016 δεν μπορείτε- δεν βρήκα ακόμη για ποιο λόγο- να δείτε εύκολα τα προηγούμενα, όπως λένε οι οδηγίες που ακολουθούν. Αγνοήστε τις. (Θα βρείτε πληροφορίες στον περσινό Φεβρουάριο του 2014 με βάση τον κατάλογο στα δεξιά του blog. καλή μελέτη. για τυχόν απορίες...e-mail!!! Μετά τα  βίντεο της Θανατικής ποινής είναι και τα μαθήματα 13-14 και για την κλωνοποίηση  ακόμη...υπάρχουν πολλές αναρτήσεις κάθε χρόνο, αν βάλετε Κλωνοποίηση 2013 στην αναζήτηση αριστερά σας τα βρίσκει όλα! ατυχώς δεν προβάλλονται  εκεί και τα ανέβασα στο youtube και έτσι μπορείτε τώρα να τα δείτε τα π.π. εδώ..... μελετάτε καλά όλα είπαμε..).

Ακόμη ένα μάθημα για πιο πολλές λεπτομέρειες στις....... βιοεπιστήμες

Ακόμη λίγα που θα σας βοηθήσουν στη μελέτη σας....

«Δι’ αυτό, αφού αποθέσετε το ψεύδος, λέγετε την αλήθεια ο καθένας σας με τον πλησίον του, διότι είμεθα μεταξύ μας μέλη ο ένας του άλλου. Οργίζεσθε, αλλά μη αμαρτάνετε. Εάν δε συμβεί να παροργισθείτε μεταξύ σας, να συμφιλιώνεστε προτού σας προφθάσει η δύσις του ηλίου. Μη δίδετε τόπον εις τον διάβολον». Εφεσ. 4,25-27

Αφού μίλησε δια τον παλαιόν άνθρωπο γενικώς, εις την συνέχεια περιγράφει αυτόν και εις τας λεπτομέρειας. Διότι αυτή η διδασκαλία είναι πιο κατανοητή, όταν διδασκώμεθα και τα επί μέρους. Και διότι λέγει «Δι’ αυτό αφού αποθέσετε το ψεύδος»; Ποίον ψεύδος; Μήπως εννοεί τα είδωλα; Καθόλου. Και αυτά βέβαια είναι ψεύδος, αλλά εδώ δεν αναφέρεται εις αυτά, διότι δεν υπάρχει τίποτε το κοινό προς αυτά, αλλά εννοεί το ψεύδος που λέγουμε ο ένας εις τον άλλον, δηλαδή το απατηλών και ύπουλο ψεύδος. «Να λέγετε την αλήθεια ο καθένας σας με τον πλησίον του». Εις την συνέχεια λέγει και αυτό που προκαλεί περισσότερη εντροπή. «Διότι είμεθα μεταξύ μας μέλη ο ένας του άλλου», κανείς ας μη απατά τον πλησίον του. Αυτό λέγει και ο Ψαλμωδός: «Έχει εις την καρδιά του χείλη δόλια, και μίλησε με την καρδιά του κακά». Διότι δεν υπάρχει, δεν υπάρχει τίποτε που να προκαλεί τόσον μίσος, όσον η απάτη και το να λέγουμε ψεύδη εις τους άλλους.

Πρόσεξε πως παντού ντροπιάζει αυτούς φέρων ως παράδειγμα το ανθρώπινο σώμα. Μήπως απατά, λέγει, ο οφθαλμός το πόδι, ή το πόδι τον οφθαλμό. Παράδειγμα: εάν είναι ένα βαθύ χαντάκι, και ενώ είναι τοποθετημένα επάνω εις το έδαφος καλάμια και καλύπτονται από το χώμα, εάν εις τους οφθαλμούς δίνει την εντύπωση ότι η γη είναι σταθερά εις την επιφάνεια, μήπως θα χρησιμοποίηση κατά τύχη το πόδι δια να γνωρίσει εάν είναι από κάτω εντελώς κενόν, ή στέκεται σταθερά και τα απωθεί; μήπως ψεύδεται το πόδι και αναγγέλλει εκείνο που δεν υπάρχει; Επίσης, εάν ο οφθαλμός ειδή κάποιο φίδι ή θηρίο, μήπως απατά το πόδι; δεν το αναγγέλλει αμέσως; και εκείνο, αφού πληροφορηθεί από τον οφθαλμό, δεν έρχεται πλέον πλησίον προς αυτό.

Επίσης, όταν συμβεί ούτε ο οφθαλμός ούτε το πόδι να διακρίνει ακριβώς, αλλά το παν εξαρτάται από την όσφρηση, ποίον δηλαδή εκ των δύο είναι δηλητήριο φάρμακο ή όχι, μήπως η όσφρηση απατά το στόμα; Καθόλου. Γιατί; Διότι καταστρέφει και την ιδίαν αλλά λέγει εκείνο που παρουσιάζεται εις αυτήν. Επίσης, μήπως η γλώσσα απατά το στομάχι; δεν συμβαίνει όποιο είναι πικρό, αυτό να το απομακρύνει, αν δε είναι γλυκύ, να το αποστέλλει εις το στομάχι; Πρόσεχε την υπηρεσία και την ανταπόδοση της υπηρεσίας, πρόσεχε την φροντίδα που είναι αποτέλεσμα της αληθείας και γίνεται ολοψύχως, όπως θα ημπορούσε να ειπεί κάποιος. Έτσι λοιπόν και ημείς ας μη ψευδώμεθα, εφ’ όσον είμεθα μέλη ό ένας του άλλου. Αυτό είναι απόδειξης φιλίας, το δε αντίθετο έχθρας.

Τι λοιπόν, θα ειπεί κάποιος, εάν επιβουλεύεται τον άλλον; Μάθε την αλήθεια διότι αν επιβουλεύεται, δεν είναι μέλος. Είπε δε, Μη λέγετε εις τα μέλη ψεύδη. «Οργίζεσθε, αλλά μη αμαρτάνετε». Πρόσεχε σύνεση και μας προτρέπει να μη αμαρτήσουμε, αλλά και όταν παρακούσωμεν πάλιν δεν μας εγκαταλείπει καθ’ όσον δεν αφήνει τα πνευματικά του σπλάγχνα. Διότι, όπως ακριβώς ο ιατρός ορίζει μεν εις τον ασθενή τα πρακτέα, αλλά και όταν δεν ανέχεται αυτά, δεν τον περιφρονεί, αλλά χρησιμοποιών την συμβουλή της πειθούς πάλιν τον θεραπεύει, έτσι και ο Παύλος. Αυτός μεν που κάνει εκείνο, ζητεί μόνον την δόξα, και επειδή περιεφρονήθη από τους ανθρώπους θλίβεται αυτός δε που επιζητεί πάντοτε την υγεία του ασθενούς αποβλέπει μόνον προς ένα σκοπό, πως να θεραπεύει τον κατάκοιτο.

Το ίδιο κάνει και ο Απ. Παύλος. Είπε δε, Μη ψεύδεστε εάν όμως κάποτε ήθελε προέλθη από το ψεύδος οργή, και αυτά τα θεραπεύει πάλιν. Τι λέγει δηλαδή; «Οργίζεσθε, αλλά μη αμαρτάνετε». Καλόν είναι βέβαια να μη οργίζεται κανείς, εάν όμως ήθελε πέσει κάποτε εις το πάθος της οργής, να μη πέσει εις μεγάλο βαθμό. Διότι λέγει: «Εάν δε συμβεί να παροργιστείτε μεταξύ σας, να συμφιλιώνεστε προτού σας προφθάσει η δύσις του ηλίου». Θέλεις να χόρτασης την οργή σου; σου φθάνει μία ώρα και δύο και τρεις, να μη δύση ο ήλιος και σας αφήσει εχθρούς. Ανάτειλε από αγαθότητα, ας μη δύση αφού έλαμψε εις αναξίους. Διότι εάν ο Κύριος έστειλε τον ήλιο από πολλή αγαθότητα, και αυτός μεν συγχώρησε τα αμαρτήματα σου, συ όμως δεν συγχωρείς του πλησίον σου, πρόσεχε πόσον μέγα είναι το κακόν.

(Αγίου Ι.Χρυσοστόμου: Οργίζεσθε, αλλά μη αμαρτάνετε - 
ΙΩΑΝΝΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ - ΟΜΙΛΙΑ ΙΔ' - Εφεσ. 4,25-30

ΠΑΤΕΡΙΚΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο ΠΑΛΑΜΑΣ»)

Νομίζω πως σε αυτό το σημείο Ο Κύριος θέλει να διαχωρίσει την οργή ΚΑΙ τον θυμό από την αμαρτία. Δεν προτείνει να θυμώνουμε λίγο (ποιοτικά και ποσοτικά) κι όχι πολύ, σαν να πρότεινε την λίγη αμαρτία από την πολύ αμαρτία, καθώς μερικοί νομίζουν πως ο θυμός και η οργή είναι από μόνα τους αμαρτία. 

Αμαρτία, είναι αστοχία. Όταν οι αρχαίοι Έλληνες στόχευαν με τα τόξα τους τους ομόκεντρους στόχους και το βέλος έπεφτε οπουδήποτε αλλού, εκτός του κέντρου, έλεγαν ήμαρτον (αστόχησα) και ξαναπροσπαθούσαν.

Αν ο θυμός και η οργή είναι ίδιο των ζωντανών ανθρώπων, τα εκφραζόμενα λόγια, με αυτά τα ψυχικά συναισθήματα, είναι σαν βέλη που κάπου στοχεύουν, κάπου στέλνουν το συνάνθρωπο. ΔΕΝ είναι απαραίτητο χαρακτηριστικό ΜΟΝΟ των θυμωδών και οργίλων τύπων να διαολοστέλνουν ή να βρίζουν. Άλλοι, με μικρότερη (αντικειμενικά) αφορμή και με συγχρόνως λιγότερη ένδειξη θυμού ή οργής, χρησιμοποιούν το άι στο δ.... σαν ψωμοτύρι. 

Και εκεί βρίσκεται η αστοχία. Βέλος, έτσι κι αλλιώς κάποιος θα ρίξει. Λόγους θα εκστομίσει, νεύσεις καρδιάς και ενδόμυχες σκέψεις, θα ακολουθήσουν. Αυτό είναι ο θυμός και η οργή. Πού στοχεύουν όμως; εκεί έγκειται η διαφορά του οργίζεστε (μεν) και ΜΗΝ αμαρτάνετε (δε). Όχι μην οργίζεστε, μην θυμώνετε. Η αοργησία είναι χάρισμα και θέλει κόπο η νηφαλιότητα, ποτέ όμως δεν προτάθηκε η αθυμία και η χλιαρότητα στην πίστη. Πνεύμα ζέον, αλλά όχι εμπαθές.

Ο γέροντας Παϊσιος νουθετούσε τον κόσμο όταν θυμώνει να μην στέλνει στον εξωποδώ το συνάνθρωπό του, γιατί (χωρίς να το καταλαβαίνει) δίνει δικαιώματα στο διάβολο επάνω στον υβριζόμενο...

Υπάρχει ένα ωραίο σχετικό βιβλίο 

Υπάρχουν βέβαια και κάποιες σχετικές αναρτήσεις σε αντίστοιχη χρονική περίοδο σε κάθε σχολική χρονιά, αν τυχόν κάποιος/α ενδιαφέρεται για ένα θέμα και έχει χρόνο.
 Όχι δυστυχώς φέτος για σας με το φορτίο των εξετάσεων που έχετε, αλλά δεν είναι απαραίτητα βέβαια για το τεστ.Μπορεί να σας είναι χρήσιμα για άλλες περιστάσεις

Ταινίες  με θέμα τη θανατική ποινή

 Ξεκινώντας την αναφορά μας, στεκόμαστε στην ταινία «Θα ζήσω» (Dead man walking, 1995) που οδήγησε στο Όσκαρ τη Σούζαν Σάραντον και στις υποψηφιότητες τον Τιμ Ρόμπινς που τη σκηνοθέτησε και τον Σον Πεν στον καλύτερο, ίσως, ρόλο της καριέρας του. Υποδύεται έναν θανατοποινίτη που καταδικάστηκε για τον φόνο ενός αγοριού και τον βιασμό της φίλης του και στην πορεία του προς την εκτέλεση, βρίσκει στήριγμα στο λόγο του θεού και σε μια καλόγρια που είναι η μόνη που του συμπαραστέκεται. Θα ζήσω» [ σκην. Τιμ Ρόμπινς, 1995], 112΄  Απόσπασμα https://www.youtube.com/watch?v=xpqZyZ6GAIM Radiohead How to disappear completely - Dead Man Walking (Final Scene)

όλη η ταινία  http://www.cinemainfo.gr/exostis/755/deathpenalty/index.html

 Μια πιο πρόσφατη ταινία που ασχολείται με το θέμα είναι «Η ζωή του Ντέιβιντ Γκέιλ» (The life of David Gale, 2003) του Άλαν Πάρκερ.

Ο καθηγητής πανεπιστημίου, Ντέιβιντ Γκέιλ (τον οποίο υποδύεται ο Κέβιν Σπέισι) υπέρμαχος της κατάργησης της θανατικής ποινής, κατηγορείται για τη δολοφονία μιας συναδέλφου του (την οποία υποδύεται η Λόρα Λίνεϊ) και καταδικάζεται από το δικαστήριο του Τέξας σε θάνατο. Προτού η ποινή του εκτελεστεί, θα ζητήσει να δώσει συνέντευξη σε μια δημοσιογράφο (την οποία υποδύεται η Κέιτ Γουίνσλετ) μια συνέντευξη που θα οδηγήσει τη δημοσιογράφο στην αμφισβήτηση της ενοχής του Γκέιλ και στον αγώνα της για τη δικαίωσή του.

 Άλλη μια ταινία που αναφέρεται στη θανατική ποινή είναι και το «Πράσινο Μίλι» (The Green Mile, 1999) του Φρανκ Ντάραμποντ, με τον Τομ Χανκς να υποδύεται έναν δεσμοφύλακα του οποίου η ζωή αλλάζει όταν γνωρίζει τον θανατοποινίτη Μάικλ Κλαρκ Ντάνκαν, ο οποίος διαθέτει υπερφυσικές ικανότητες.

 Η ταινία του Λαρς φον Τρίερ «Χορεύοντας στο σκοτάδι» (Dancer in the dark, 2000) θίγει και αυτή με τον τρόπο της το ζήτημα της θανατικής ποινής.

Η Μπγιορκ είναι μια οικονομική μετανάστρια, η οποία αναζητά μια καλύτερη τύχη στην Αμερική γι’ αυτήν και το γιο της και προσπαθεί να μαζέψει χρήματα για μια εγχείρηση που πρέπει να κάνει το παιδί της στα μάτια. Τα πράγματα, όμως, δεν έρχονται όπως θέλει, θα κατηγορηθεί άδικα για ληστεία και φόνο και θα οδηγηθεί στην κρεμάλα.

Μια ταινία από το παρελθόν που κάνει αναφορά στη θανατική ποινή είναι και το «Κολασμένες Ψυχές» (Angels with dirty faces, 1938) του Μάικλ Κέρτιζ. Ο υπέροχος Τζέιμς Κάγκνεϊ είναι ο πιο επικίνδυνος γκάνγκστερ της εποχής του, γυρίζει στην παλιά του γειτονιά σαν τοπικός ήρωας, αλλά τελικά καταδικάζεται σε θάνατο στην ηλεκτρική καρέκλα, θρυμματίζοντας τις ψευδαισθήσεις των νεότερων μικροκακοποιών που τον θαύμαζαν.

Αναφορά γίνεται και στην ταινία «Ο χορός των τεράτων» (The monster’s ball, 2001) του Μαρκ Φόρστερ, όπου η Χάλι Μπέρι θα ερωτευτεί το ρατσιστή αστυνομικό, Μπίλι Μπόμπ Θόρντον, ο οποίος ήταν ένας απ’ αυτούς που οδήγησαν τον καταδικασμένο σε θάνατο άντρα της στην ηλεκτρική καρέκλα,

αλλά και στην περσινή ταινία «Καπότε» (Capote, 2005), όπου παρακολουθούμε το συγγραφέα, τον οποίο υποδύεται ο Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν, να συνομιλεί με τους δυο θανατοποινίτες πρωταγωνιστές του βιβλίου του «Εν Ψυχρώ» (αναφορά έχουμε και στην ομώνυμη ταινία του Ρίτσαρντ Μπρουκς).

 Μια τηλεταινία που έχει για θέμα της τη θανατική ποινή είναι και «Ο θανατοποινίτης» (Redemption: The Stan Tookie Williams Story, 2004) του Βόντι Κέρτις Χολ, με την πολύ καλή ερμηνεία του Τζέιμι Φοξ, ο οποίος υποδύεται τον Στάν Τούκι Ουίλιαμς, που από τις συμμορίες του Λος Άντζελες, τους φόνους και τις ληστείες, οδηγήθηκε στη φυλακή και τη θανατική καταδίκη για να αρχίσει έναν αγώνα ενημέρωσης και επιμόρφωσης των νέων για ν’ αποφύγουν τον «κακό δρόμο» που ακολούθησε εκείνος. Αν και υποψήφιος για νόμπελ Ειρήνης και Λογοτεχνίας (έγραψε παιδικά βιβλία) ο Ουίλιαμς δεν κατάφερε να γλιτώσει το θάνατο, αφού εκτελέστηκε πριν μερικούς μήνες.

Αληθινή είναι και η ιστορία του ντοκιμαντέρ «Λεπτή Μπλε Γραμμή» (The Thin Blue Line, 1988) του Έρολ Μόρις, όπου μέσα από μια συνέντευξη μ’ έναν θανατοποινίτη, ο σκηνοθέτης καταφέρνει να συγκεντρώσει αρκετά στοιχεία που θα οδηγήσουν στην αθώωσή του.

Παρόμοια είναι και η υπόθεση της ταινίας του Ίστγουντ «Αληθινά εγκλήματα» (True crime, 1999), όπου ο Κλιντ υποδύεται έναν δημοσιογράφο ο οποίος προσπαθεί να σώσει έναν θανατοποινίτη που ξέρει πως είναι αθώος.

Τέλος, δυο ταινίες που τώρα παίζονται στον κινηματογράφο αναφέρονται επίσης στη θανατική ποινή. Στο «The Prestige» του Κρίστοφερ Νόλαν, ο Κρίστιαν Μπέιλ καταδικάζεται άδικα σε θάνατο για τη δολοφονία του Χιου Τζάκμαν και στο «Άρωμα: Η ιστορία ενός δολοφόνου» του Τομ Τίκβερ, ο Μπεν Γουίσοου πρέπει να πληρώσει το τίμημα για να φτιάξει το τέλειο άρωμα.

Μέσα απ’ αυτά τα κινηματογραφικά παραδείγματα λοιπόν γεννιέται το ερώτημα: Έχουμε το δικαίωμα να αφαιρέσουμε τη ζωή ακόμα και απ’ τον χειρότερο εγκληματία ή μήπως η θανατική ποινή δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια ανθρωποκτονία με τη συγκατάθεση του κράτους; Η απάντηση έγκειται στην ηθική του καθενός.

Ορέστης Μανασής

Read More

Β΄ Διαγώνισμα Β΄Λυκείου

Προσοχή!!!!
΄Οταν τελειώνει μια παρουσίασή μου, τα όσα αμέσως προβάλλει το youtube δεν έχουν καμία σχέση με το blog αυτό. 

Τα χαρακτηριστικά της ορθοδοξίας αν δεν είναι εύκολο με αναζήτηση της λέξης ή φράσης ψηλά δεξιά, κοιτάξετε τα Tags, αλλά  και με χρονολογία  στα Blog Archives, θα κάνετε κλικ στο Φεβρουάριο του 2013  και είναι η πέμπτη κατά σειράν  ανάρτηση (βλέπε στον κατάλογο δεξιά).  Αν δυσκολευτείτε ή για απορίες, μπορείτε να  στείλετε e-mail και θα σας βοηθήσω.

Επίσης για την Παράδοση δέστε κάποιες λεπτομέρειες στο πιο κάτω μάθημα

Καθώς επίσης  μπορεί εδώ να ξαναδείτε και την έννοια της λέξης Εκκλησία

Για τις χριστιανικές ομολογίες......

Διαφορές καθολικών από τους Ορθοδόξους, στη λατρεία

Οι καθολικοί έχουν τις παρακάτω διαφορές στα μυστήρια:
1.- Δεν βαπτίζουν όπως δίδαξε ο Χριστός (Μαρκ. 16,16. Ματθ. 28, 19) με τριπλή κατάδυση του βαπτιζομένου, αλλά ραντίζουν.
2.- Το Χρίσμα το τελούν στα αγόρια σε ηλικία 14 ετών και στα κορίτσια σε ηλικία 12 ετών και όχι ταυτόχρονα με το βάπτισμα όπως συμβαίνει στην Ορθόδοξη Εκκλησία.

3.- Στο μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας έπαψαν από το έτος 1200 να μεταδίδουν στους πιστούς το Σώμα και το Αίμα όπως συμβαίνει με τους Ορθοδόξους, αλλά μεταδίδουν μόνο αγιασμένο άρτο. Τούτο έρχεται σε αντίθεση με τα λόγια του Χριστού «εάν μη φάγετε την Σάρκα του Υιού του ανθρώπου και πίετε το Αίμα, ουκ έχετε ζωήν εν εαυτοίς» (Ιωάν. 6,53 - 56).'
4.- Το Ευχέλαιο το τελούν μόνο προ του θανάτου, ενώ το εφόδιο για τους Ορθοδόξους προ του θανάτου είναι ή Θεία Κοινωνία. Ο Απόστολος Ιάκωβος συνιστά στους πιστούς να τελούν το Ευχέλαιο όταν αρρωσταίνουν (Ιακ. 5,14). Στους Καθολικούς Ιερείς έχει επιβληθεί υποχρεωτική αγαμία, ενώ σύμφωνα με την αρχαία εκκλησιαστική παράδοση ο κληρικός είναι ελεύθερος να διαλέξει γάμο ή αγαμία. Μία άλλη σοβαρή διαφορά είναι το αλάθητο του Πάπα. Η Καθολική Εκκλησία το 1870 κατά την πρώτη Βατικάνειο Σύνοδο αναγνώρισε το αλάθητο. Τούτο σημαίνει Θεοπνευστία του Πάπα, αλλά σύμφωνα με την Αγία Γραφή και την Ιερά Παράδοση Θεόπνευστοι και συνεπώς αλάθητοι ήταν μόνο οι Απόστολοι που φωτίστηκαν ιδιαιτέρως από το Άγιο Πνεύμα και είπαν και έγραψαν αυτά που είδαν και άκουσαν (Λουκ. 6,10. Ιωαν. 14,26,16,13). Ένα άλλο λάθος των καθολικών είναι το πρωτείο του Πάπα, ο οποίος από τους πρώτους αιώνες ύψωνε τη θέση του πάνω από όλους τους Πατριάρχες και τις Οικουμενικές Συνόδους. Έτσι ο Πάπας έφτασε στο σημείο να ανακηρύξει τον εαυτό του διάδοχο του Αποστόλου Πέτρου και αντιπρόσωπο του Χριστού, ορατή κεφαλή της Εκκλησίας και αλάθητο διδάσκαλο της Χριστιανικής Πίστεως. Τούτο όμως είναι αντίθετο με το λόγο της Αγίας Γραφής (Εφεσ. 1, 22 - 23) σύμφωνα με τον οποίο ο αρχηγός και κεφαλή τόσο της στρατευόμενης όσο και της θριαμβεύουσας Εκκλησίας είναι μόνο ο Χριστός.

Αν βρείτε χρόνο για εμβάθυνση εδώ είναι και μερικά βίντεο σχετικά με το θέμα Αγία Γραφή και Εκκλησία. Σε προηγούμενη χρονιά υπάρχουν  στο μπλοκ πάρα πολλά σε γενικότερα θέματα σχετικά με το κείμενο της Αγίας Γραφής.

ο ρόλος των αγίων στην ερμηνεία της Αγίας Γραφής

Και η σειρά Βιβλικά Σεμινάρια  είναι πολλά  μαθήματα γύρω από την Αγία Γραφή.

και 2. Η Θεοπνευστία της

Μια ομιλία γύρω από την έννοια
Εκκλησία μπορείτε να ακούσετε εδώ

https://www.youtube.com/watch?v=yedjbvrtG3I ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΕΚΚΛΗΣΙΑ; ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ π. ΜΩΥΣΗ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗ

Επίσης θα μπορούσατε να βρείτε ολόκληρο βιβλίο στο ίντερνετ σχετικό με  το διάλογο :

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ ΙΣΤΟΡΙΚΟΔΟΓΜΑΤΙΚΗ ΚΑΙ ΚΑΝΟΝΙΚΗ ΚΡΙΤΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΣΤΟ ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ ΕΛΛΟΓΙΜΩΤΑΤΟΥ ΚΑΘΗΓΗΤΟΥ ΤΟΥ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΤΟΥ GRAZ κ. ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΛΑΡΕΝΤΖΑΚΗ

«ΤΟ ΠΑΠΙΚΟ ΠΡΩΤΕΙΟ ΚΑΙ Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΑΘΗΝΑΓΟΡΑΣ»

και μερικά  κείμενα γενικότερα για την ενότητα των 12-13 μαθημάτων

1. Η Κουρία  και ο Πάπας

Μετάφραση κατ’ ἐπιλογή ἀπό τό ἀγγλικό κείμενο τῆς Παπικῆς ὁμιλίας ἀπό τόν Πανοσιολογιώτατο Ἀρχιμανδρίτη π. Ἀναστάσιο Τασόπουλο, Πρωτοσύγκελλο τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Καισαριανῆς, Βύρωνος καί Ὑμηττοῦ. Οἱ ὑποσημειώσεις ἐπίσης ἀνήκουν στόν μεταφραστή.

---

Ὁ Πάπας Φραγκῖσκος τήν Δευτέρα 22 Δεκεμβρίου 2014 ὁμίλησε στά μέλη τῆς Κουρίας, δηλαδή τῶν Συνοδικῶν Ἐπιτροπῶν καί Ὑπηρεσιῶν πού ἑδρεύουν στό Βατικανό, καταρτίζουν καί ἐφαρμόζουν ὅλα τά ποιμαντικά, διοικητικά, ἱεραποστολικά, διαχειριστικά Προγράμματα τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας παγκοσμίως γιά νά τούς προετοιμάσει γιά τήν ἑορτή τῶν Χριστουγέννων, ἐπισημαίνοντας τίς ἀσθένειες πού παρουσιάζει τό πανίσχυρο αὐτό ἐκκλησιαστικό Σῶμα καί Ὄργανο τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας.

1. Ἡ ἀσθένεια νά νομίζουμε ὅτι εἴμαστε «ἀθάνατοι», «ἀπρόσβλητοι» ἤ ἀπολύτως «ἀπαραίτητοι», ἀδιαφορώντας γιά τήν ἀνάγκη τακτικῆς ἐξέτασης… αὐτοκριτικῆς… Εἶναι ἡ ἀσθένεια τοῦ ἄφρονος πλουσίου τοῦ εὐαγγελίου, πού πίστευε ὅτι θά ζοῦσε γιά πάντα (Λκ. 12 :13-21) καθώς ἐπίσης ἡ ἀσθένεια ἐκείνων πού μετατρέπονται σέ «Κυρίους» καί ἀφεντικά καί θεωροῦν τούς ἑαυτούς τους ἀνωτέρους τῶν ἄλλων κι ὄχι στήν διακονία τῶν ἄλλων. Εἶναι συχνά συνέπεια τῆς παθολογίας τῆς ἐξουσίας, ἀπό ἕνα σύνδρομο ἀνωτερότητας, ἀπό ναρκισσισμό…

2. Ἄλλη ἀσθένεια εἶναι τό «σύνδρομο τῆς Μάρθας», ἡ ἀσταμάτητη ἀπασχόληση. Ὁ «μαρθισμός» βρίσκεται σ’ ἐκείνους πού βυθίζονται στήν δουλειά κι ἀναπόφευκτα ἀδιαφοροῦν γιά τήν «ἀγαθήν μερίδα» χωρίς νά κάθονται «παρά τούς πόδας τοῦ Ἰησοῦ» (πρβλ. Λκ. 10: 38-42) …καί ὁδηγεῖ σέ ἄγχος καί ταραχή.

3. Ἡ ἀσθένεια τῆς διανοητικῆς καί πνευματικῆς «σκλήρυνσης» . Βρίσκεται σ’ ἐκείνους πού ἔχουν μιά καρδιά ἀπό πέτρα, «οἱ σκληροτράχηλοι καί ἀπερίτμητοι τῇ καρδίᾳ» (Πρ. 7: 51), οἱ ὁποῖοι στό πέρασμα τοῦ χρόνου ἔχασαν τήν ἐσωτερική τους γαλήνη, ἐγρήγορση καί τόλμη καί κρύβονται κάτω ἀπό στοίβα χαρτιῶν μεταμορφωνόμενοι σέ διεκπεραιωτές ἐγγράφων κι ὄχι σέ ἀνθρώπους τοῦ Θεοῦ.

4. Ἡ ἀσθένεια τοῦ ἀδιάκοπου σχεδιασμοῦ καί ὑπηρεσιακῆς λειτουργικότητας (ὑπαλληλισμοῦ). Ὅταν ὁ ἀπόστολος σχεδιάζει καθετί μέχρι τήν τελευταία λεπτομέρεια καί πιστεύει ὅτι τά πράγματα θά πραγματοποιηθοῦν μέ ὑπέροχο σχεδιασμό, γίνεται ἕνας ὑπολογιστικός ἀκτιβιστής ἤ ἕνας γραφειοκράτης μάνατζερ. Τά πράγματα χρειάζονται νά προετοιμασθοῦν καλά, ἀλλά χωρίς νά πέφτουμε στό πειρασμό τῆς προσπάθειας νά περιχαρακώνουμε ἤ νά καθοδηγοῦμε τήν ἐλευθερία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τό ὁποῖο εἶναι πάντοτε πιό σημαντικό καί πιό εὐέλικτο ἀπό κάθε ἀνθρώπινο σχεδιασμό (πρβλ. Ἰω. 3: 8).

5. Ἡ ἀσθένεια τῆς φτωχῆς, ἀνεπαρκοῦς συνεργασίας. Κάθε φορά πού τά μέλη τῆς Κουρίας χάνουν τήν κοινωνία μεταξύ τους, τό σῶμα χάνει τήν ἁρμονική λειτουργικότητά του καί τήν ἰσορροπία του· γίνεται τότε μία ὀρχήστρα πού παράγει θόρυβο: τά μέλη της δέν ἐργάζονται μαζί καί χάνουν τό πνεῦμα τῆς ἀδελφοσύνης καί τῆς ὁμαδικῆς ἐργασίας. 

6. Ἡ ἀσθένεια τοῦ «πνευματικοῦ Ἀλτσχάϊμερ». Συνίσταται στήν ἀπώλεια τῆς μνήμης τῆς προσωπικῆς μας «ἱστορίας τῆς σωτηρίας», τῆς ἱστορίας τοῦ παρελθόντος μας μέ τόν Κύριο καί τῆς «ἀγάπης μας τῆς πρώτης» (Ἀποκ. 2: 4) …Τή βλέπουμε σ’ ἐκείνους πού ἀπώλεσαν τή μνήμη τῆς συνάντησής τους μέ τόν Κύριο· σ’ ἐκείνους πού βλέπουν πιά τό νόημα τῆς ζωῆς τους στούς ὅρους τοῦ «δευτερονομίου»· σ’ ἐκείνους πού εἶναι ὁλοκληρωτικά παγιδευμένοι στή στιγμή τοῦ παρόντος, στά πάθη τους, τίς ἰδιοτροπίες καί τίς ἐμμονές τους· σ’ ἐκείνους πού χτίζουν τείχη καί ρουτίνες γύρω τους κι ἔτσι γίνονται ὅλο καί περισσότερο δοῦλοι τῶν εἰδώλων πού σμίλευσαν μέ τά ἴδια τους τά χέρια.

7. Ἡ ἀσθένεια τοῦ ἀνταγωνισμοῦ καί τῆς ματαιοδοξίας. Ὅταν οἱ ἐμφανίσεις, τό χρῶμα τῶν ρούχων μας, οἱ τίτλοι τιμῆς μας (τά ὀφφίκια) γίνουν προτεραιότητα στή ζωή, ξεχνᾶμε τά λόγια τοῦ Ἁποστόλου Παύλου: «μηδέν κατά ἐριθείαν ἤ κενοδοξίαν, ἀλλά τῇ ταπεινοφροσύνῃ ἀλλήλους ἡγούμενοι ὑπερέχοντας ἑαυτῶν. Μή τά ἑαυτῶν ἕκαστος σκοπεῖτε, ἀλλά καί τά ἑτέρων ἕκαστος» (Φιλιπ. 2: 3-4). Εἶναι ἡ ἀσθένεια πού μᾶς ὁδηγεῖ νά εἴμαστε ἄνδρες καί γυναῖκες τῆς ἀπάτης καί νά ζοῦμε ἕναν ψεύτικο «μυστικισμό» κι ἕναν ψεύτικο «ἡσυχασμό». Ὁ ἀπόστολος Παῦλος ὁρίζει τέτοιους ἀνθρώπους ὡς «τούς ἐχθρούς τοῦ σταυροῦ τοῦ Χριστοῦ» ἐπειδή «ἡ δόξα ἐν τῇ αἰσχύνῃ αὐτῶν, οἱ τά ἐπίγεια φρονοῦντες» (Φιλιπ. 3 :19).

8. Ἡ ἀσθένεια τῆς ὑπαρξιακῆς σχιζοφρένειας. Εἶναι ἡ ἀσθένεια ἐκείνων πού ζοῦν διπλή ζωή, καρπός τῆς ὑποκρισίας, τῆς τυπικῆς μετριότητας καί τῆς προοδευτικά αὐξανόμενης πνευματικῆς κενότητας, πού δέν μποροῦν νά γεμίσουν τά διδακτορικά διπλώματα καί οἱ ἀκαδημαϊκοί τίτλοι. Εἶναι ἠ ἀσθένεια ἡ ὁποία συχνά χτυπάει ἐκείνους πού ἐγκαταλείπουν τήν ποιμαντική διακονία καί περιορίζουν τούς ἑαυτούς τους σέ γραφειοκρατίες, χάνοντας ἔτσι τήν ἐπαφή μέ τόν πραγματικό κόσμο. Δημιουργοῦν τόν δικό τους παράλληλο κόσμο, ὅπου θέτουν στήν ἄκρη ὅ, τι μέ αὐστηρότητα διδάσκουν τούς ἄλλους καί ζοῦν μιά κρυφή καί συχνά ἔκλυτη ζωή. Γι’ αὐτή τήν πολύ σοβαρή ἀσθένεια ἡ μεταστροφή εἶναι περισσότερο ἐπείγουσα καί πραγματικά ἀναγκαία (πρβλ. Λκ. 15: 11-32).

9. Ἡ ἀσθένεια τοῦ κουτσομπολιοῦ, τῆς μεμψιμοιρίας καί τῆς πισώπλατης φλυαρίας… Εἶναι μιά βαριά ἀσθένεια ἡ ὁποία ἀρχίζει ἁπλά, ἴσως κάποτε σέ μιά μικρή συζήτηση, καί καταλαμβάνει ἕνα πρόσωπο μετατρέποντάς το σέ «σπερμολόγο» (ὅπως ὁ Σατανᾶς) καί σέ πολλές περιπτώσεις ψυχρό αἱματοβαμμένο δολοφόνο τοῦ καλοῦ ὀνόματος συναδέλφων… Εἶναι ἡ ἀσθένεια δειλῶν ἀνθρώπων πού στεροῦνται τοῦ θάρρους να μιλήσουν ἀπευθείας, ἀλλά ἀντίθετα μιλοῦν πίσω ἀπό τήν πλάτη τῶν ἄλλων… Ἀδελφοί, ἄς εἴμαστε φύλακες τῶν ἑαυτῶν μας ἐναντίον τῆς τρομοκρατίας τοῦ κουτσομπολιοῦ, τῶν διαβολῶν. 

10. Ἡ ἀσθένεια τῆς εἰδωλοποίησης (θεοποίησης) τῶν ἀνωτέρων. Ἡ ἀσθένεια ἐκείνων πού κολακεύουν τούς ἀνωτέρους τους μέ τήν ἐλπίδα νά κεδρίσουν τήν εὔνοιά τους. Εἶναι θύματα τοῦ καριερισμοῦ καί τῆς καιροσκοπίας· τιμοῦν πρόσωπα καί ὄχι τό Θεό (πρβλ. Μτ. 23 :8-12). Ὑπηρετοῦν σκεπτόμενοι μόνο τί θά ἀποκομίσουν κι ὄχι τί πρέπει νά προσφέρουν. 

11. Ἡ ἀσθένεια τῆς ἀδιαφορίας γιά τούς ἄλλους… Σκέπτονται μόνο τούς ἑαυτούς τους καί χάνουν τήν εἰλικρίνεια καί τήν ζεστασιά τῶν ἀνθρωπίνων σχέσεων … Ὅταν μαθαίνουμε κάτι καί τό κρατᾶμε γιά τούς ἑαυτούς μας παρά νά τό μοιρασθοῦμε μ’ ἕνα χρήσιμο τρόπο μέ τούς ἄλλους. Ὅταν ἀπό ζήλεια ἤ δόλο χαιρόμαστε νά βλέπουμε τούς ἄλλους νά πέφτουν ἀπό νά τούς βοηθᾶμε νά σηκωθοῦν καί νά τούς ἐνθαρρύνουμε.

12. Ἡ ἀσθένεια τοῦ θλιμμένου προσώπου. Πρόκειται γιά σκυθρωπούς καί βλοσυρούς ἀνθρώπους, οἱ ὁποῖοι νομίζουν ὅτι τό νά εἶσαι σοβαρός σημαίνει νά βάλεις ἕνα πρόσωπο μελαγχολίας καί αὐστηρότητας, καί νά μεταχειρίζεσαι τούς ἄλλους –κυρίως τούς κατωτέρους σου- μέ αὐστηρότητα, σκληρότητα καί ἀλαζονεία. Στήν πραγματικότητα, τό θέατρο τῆς αὐστηρότητας καί τοῦ ἄγονου πεσσιμισμοῦ εἶναι συνήθως συμπτώματα φόβου καί ἀνασφάλειας …Μιά καρδιά γεμάτη ἀπό Θεό εἶναι εὐτυχισμένη καί ἀκτινοβολεῖ μιά μεταδοτική χαρά… Ἄς μή χάσουμε λοιπόν αὐτό τό χαρούμενο, ἀστεῖο καί κάποτε αὐτοσαρκαστικό πνεῦμα, πού κάνει τούς ἀνθρώπους καλοσυνάτους ἀκόμα καί σέ δύσκολες καταστάσεις. Πόσο ὠφέλιμη εἶναι μία καλή δόση χιοῦμορ ! 

13. Ἡ ἀσθένεια τοῦ ἀποθησαυρισμοῦ. Ὅταν ἕνας ἀπόστολος προσπαθεῖ νά γεμίσει ἕνα ὑπαρξιακό κενό στήν καρδιά του συσσωρεύοντας ὑλικά ἀγαθά, ὄχι ἀπό ἀνάγκη ἀλλά μόνο μέ σκοπό νά αἰσθανθεῖ ἀσφαλής. Εἶναι γεγονός ὅτι δέν μποροῦμε νά φέρουμε ὑλικά ἀγαθά μαζί μας, ἀφοῦ «τά σάβανα δέν ἔχουν τσέπες» καί ὅλοι οἱ ἐπίγειοι θησαυροί -ἀκόμα κι ἄν εἶναι δῶρα- δέν μποροῦν ποτέ νά γεμίσουν τό κενό· ἀντίθετα τό κάνουν μόνο βαθύτερο καί πιό ἀπαιτητικό. Στούς ἀνθρώπους αὐτῆς τῆς ἀσθένειας. Ὁ Κύριος ἐπαναλαμβάνει : «λέγεις ὅτι πλούσιός εἰμι καὶ πεπλούτηκα καὶ οὐδενὸς χρείαν ἔχω, καὶ οὐκ οἶδας ὅτι σὺ εἶ ὁ ταλαίπωρος καὶ ὁ ἐλεεινὸς καὶ πτωχὸς καὶ τυφλὸς καὶ γυμνός…ζήλευε οὖν καὶ μετανόησον» (Ἀποκ. 3: 17-19). Ἡ συσσώρευση ἀγαθῶν μόνο ἐπιβαρύνει καί ἀμείλικτα ἐπιβραδύνει τό ταξίδι!

14. Ἡ ἀσθένεια τῶν κλειστῶν ὁμάδων… Αὐτή ἡ ἀσθένεια ἐπίσης ξεκινᾶ μέ καλές προθέσεις, ἀλλά μέ τό πέρασμα τοῦ χρόνου ὑποδουλώνει τά μέλη της καί γίνεται καρκίνος πού ἀπειλεῖ τήν ἁρμονία τοῦ Σώματος καί προκαλεῖ πελώριο κακό- σκάνδαλα – εἰδικά σέ πιό ἀδύναμους ἀδελφούς καί ἀδελφές μας. Αὐτοκαταστροφή, «φιλικά πυρά» ἀπό τούς συστρατιῶτες μας… Εἶναι τό κακό πού κτυπάει ἀπό μέσα…Καί ὅπως ὁ Χριστός λέει : «πᾶσα βασιλεία ἐφ’ ἑαυτήν διαμερισθεῖσα, ἐρημοῦται» (Λουκ. 11: 17).

15. Τελευταία ἡ ἀσθένεια τοῦ ἐπίγειου ὀφέλους, τῆς αὐτοεπίδειξης. Ὅταν ὁ ἀπόστολος μετατρέπει τή διακονία του σέ ἰσχύ καί τήν ἰσχύ σέ ἐμπόρευμα γιά νά κερδίσει ἐγκόσμια ὀφέλη ἤ περισσότερη δύναμη. Εἶναι ἡ ἀσθένεια ἐκείνων πού ἄπληστα προσπαθοῦν νά αὐξήσουν τήν ἐξουσία τους καί γι’ αὐτό εἶναι ἕτοιμοι νά συκοφαντήσουν, νά δυσφημίσουν καί νά ἐκθέσουν τούς ἄλλους ἀκόμα καί στίς ἐφημερίδες καί τά περιοδικά… Αὐτή ἡ ἀσθένεια προκαλεῖ μεγάλη βλάβη στό Σῶμα ἐπειδή ὁδηγεῖ τούς ἀνθρώπους νά δικαιώσουν τήν χρήση κάθε μέσου ὥστε νά πετύχουν τούς σκοπούς τους, συχνά στό ὄνομα τῆς δικαιοσύνης καί τῆς διαφάνειας!

Ἀδελφοί, αὐτές οἱ ἀσθένειες κι αὐτοί οἱ πειρασμοί εἶναι φυσικά κίνδυνος γιά κάθε χριαστιανό, γιά κάθε Κουρία, κοινότητα, συνάθροιση, ἐνορία καί ἐκκλησιαστική κίνηση· καί μποροῦν νά χτυπήσουν σέ ἀτομικό καί συλλογικό ἐπίπεδο. Χρειάζεται νά κάνουμε σαφές ὅτι μόνο τό Ἅγιο Πνεῦμα εἶναι αὐτό πού μπορεῖ νά θεραπεύσει ὅλες αὐτές τίς ἀδυναμίες μας. Αὐτό εἶναι ἡ ψυχή τοῦ Μυστικοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ.

______________________________________________________________________________

1) Γλωσσοπλασία τοῦ Πάπα γιά τήν ὑπερβολική δρστηριότητα - τόν ὑπέρμετρο ἀκτιβισμό.
2)«Λιθοποίηση» ὅπως χαρακτηριστικά τό ὀνομάζει ὁ Πάπας.
3) «Μήν κάνετε τίποτε ἀπό ἀνταγωνισμό ἤ ἀπό ματαιοδοξία, ἀλλά μέ ταπεινοφροσύνη ἄς θεωρεῖ καθένας τόν ἄλλον ἀνώτερό του. Ἄς μή φροντίζει ὁ καθένας σας μόνο γιά ὅ, τι ἐνδιαφέρει τόν ἑαυτό του, ἀλλά καί γιά ὅ, τι ὠφελεῖ τούς ἄλλους».
4) Φλύαρος πού διασπείρει, ἀναμεταδίδει κακοήθειες … διαβάλλει. Πρβλ. Πρ. 17: 18. 
6) «Καυχιέσαι: εἶμαι πλούσιος, ἀπόκτησα μεγάλη περιουσία καί δέν ἔχω ἀνάγκη ἀπό τίποτε. Δέν γνωρίζεις ὅτι στήν πραγματικότητα εἶσαι ταλαίπωρος κι ἀξιοθρήνητος, φτωχός, τυφλός καί γυμνός… Γι’ αὐτό δεῖξε ζῆλο καί μετανόησε».

·         Εξαιρετικές διαπιστώσεις που ταιριάζουν γάντι και στην ορθόδοξη ιεραρχία !!!!

Spyros Spyropoulos • 2 μέρες πριν

Ωραιες οι παραινεσεις του Παπα στην Κουρια....αλλα δεν ειπε το σημαντικοτερο....ποτε θα επιστρεψει στους κολπους της Ορθοδοξης πιστης απο οπου έφυγε και ποτε θα εγκαταλειψει το περιβοητο Πρωτειο του....ολα τα υπολοιπα είναι άλλα λόγια ν'αγαπιώμαστε!!! 

§  •

Διασπορά  Spyros Spyropoulos • 8 ώρες πριν

Αυτό που απαιτείς το θέλουμε όλοι, αλλά δεν είναι κάτι που εξαρτάται από τον Πάπα, ούτε από την Κουρία του Βατικανού, αλλά από τον Θεό πρώτα, και μετά απ' τον χρόνο και τρόπο της σποράς. Καλύτερα από το Θεό δεν θα είναι; Έτσι δεν θα καυχιέται κανένας άνθρωπος ότι τάχα τους «έπεισε», ή ότι το Βατικανό έκανε την χάρη σε μας μιας εικονικής ενότητας, και να δοξάζεται μόνο ο Θεός. Άλλωστε μόνο με τη χάρη του Θεού γίνονται όλα, τα δε υπόλοιπα των ανθρώπων είναι φθαρτά και μάταια. Εμείς, το μόνο που αξίζει να κάνουμε, είναι να αγαπάμε και να παρακαλούμε ο Θεός να φωτίσει όλο τον κόσμο και ειδικά εμάς για να μας απαλλάξει από τον φόβο, την καχυποψία και γενικότερα τις ίδιες τις παθογένειες που περιγράφονται στο άρθρο αυτό, γιατί ισχύουν και σε μας δυστυχώς.

http://www.romfea.gr/epikairotita/29543-2015-01-15-23-40-38

2. Πάπας και Πατριάρχης: συμπροσευχές!

Εγκύκλιος Μητρ. Μεσογαίας Νικόλαου:
 Μια φωτισμένη προσέγγιση στις συμπροσευχές Πάπα και Πατριάρχη

“Προς τους ευλαβείς εφημερίους και τον ευσεβή λαό της καθ’ ημάς ιεράς Μητροπόλεως

Αγαπητοί πατέρες και αδελφοί,

Τέλειωσε για φέτος η αναστάσιμη περίοδος, και ζούμε πλέον με την προσδοκία της Πεντηκοστής. Η ψυχή μας παλινδρομεί ανάμεσα στη χαρά της Αναστάσεως του Κυρίου και στην ελπίδα της χάριτος του Αγ. Πνεύματος. «Δόξα τω Θεώ πάντων ένεκεν». Εύχομαι σε όλους πλούσια την ευλογία του Παρακλήτου. Ήδη παρήλθε και η εκκρεμότητα των εκλογών της Τοπικής Αυτοδιοίκησης και του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, και όπως πάντα την ένταση των μεταξύ μας διαιρέσεων την διαδέχεται τώρα η πρόκληση της ενότητος και κοινής προσπάθειας, ώστε όλοι μαζί να αντιμετωπίσουμε την επίθεση της δυσβάσταχτης πλέον καθημερινότητος. Είναι τόσο δύσκολα τα προβλήματά μας, που ίσως αυτοί που έχασαν στις εκλογές θα πρέπει να νοιώθουν περισσότερο ανακουφισμένοι από όσους κέρδισαν. Εμείς ευχόμαστε καλή δύναμη και επιτυχία στην αποστολή τους.

Είμαι βέβαιος ότι οι εκλεγμένοι εκπρόσωποι των τοπικών κοινωνιών με ανανεωμένο τον ενθουσιασμό τους θα κάνουν ό,τι καλύτερο μπορούν όλοι μαζί για να ανακουφίσουν τον τσακισμένο από την γενικευμένη κρίση λαό μας. Κι εμείς ως Εκκλησία, στο μέτρο που μας αναλογεί και στον βαθμό που θα μας ζητηθεί, θα στηρίξουμε κάθε καλή προσπάθεια με όλες μας τις δυνάμεις. Η συνεργασία όλων μας είναι κυρίως σήμερα και αναγκαία και τεράστια σε δύναμη.

Η περασμένη όμως Κυριακή σφραγίσθηκε και από ένα άλλο σημαντικό γεγονός εκκλησιαστικού χαρακτήρος: τη συνάντηση του Οικουμενικού Πατριάρχη μας κ. Βαρθολομαίου με τον Πάπα Ρώμης κ. Φραγκίσκο στα Ιεροσόλυμα, μπροστά στον Πανάγιο Τάφο, 50 χρόνια μετά την άρση των αναθεμάτων.

Τα ΜΜΕ πρόβαλαν το γεγονός και μίλησαν για αγάπη, συμφιλίωση, συγχωρητικότητα, αμοιβαία κατανόηση και πρόοδο στις σχέσεις των εκκλησιών. Κάποιες άλλες φωνές έκαναν λόγο για προδοσία της πίστης, συμβιβασμό και υποταγή σε υποδείξεις της νέας εποχής και του παγκόσμιου συγκρητισμού.

Επειδή πιθανόν όλα αυτά να εκφράζουν το καθένα ξεχωριστά μέρος της αλήθειας αλλά και από μόνα τους να σκεπάζουν το μυστικό της η και να οδηγούν τον λογισμό μας και το αίσθημα της πίστεως σε λάθος κατευθύνσεις, θεώρησα ότι έπρεπε να επικοινωνήσω μαζί σας με την πνευματική ευθύνη μου ως επισκόπου της περιοχής μας.

Ποιος θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι η αγάπη, η συγχώρηση και η συμφιλίωση είναι έννοιες που αντιβαίνουν στην ευαγγελική αλήθεια; Σε τι άραγε θα βοηθούσε το να συντηρούνται αναθέματα μιας περίπου χιλιετίας, που στην ουσία στέρησαν την κοινωνία και απέκοψαν από το ιερό σώμα της αγίας μας Εκκλησίας εκατομμύρια ανυποψίαστους πιστούς του Δυτικού κυρίως κόσμου για ολόκληρους αιώνες μέχρι σήμερα; Από την άλλη, πως να αρνηθούμε ότι το φοβερό σχίσμα του 11ου αιώνος οδήγησε σε μία ανεξέλεγκτη παραγωγή αιρετικών δοξασιών και διδασκαλιών που διαπότισαν ολόκληρη τη ζωή του δυτικού χριστιανισμού και τελικά παραμόρφωσαν το πρόσωπο του Χριστού, αλλοίωσαν το ήθος της πίστεως και αποδόμησαν την αίσθηση του μυστηρίου; Πως να αρνηθούμε το αποτέλεσμα, που ήταν η πίστη να έχει εκφυλιστεί σε παραδοχή χριστιανικών απόψεων, η κοινωνία του Θεού να έχει αντικατασταθεί από τα κοινωνικά έργα, η Εκκλησία να έχει καταντήσει θρήσκευμα, η θεολογία στοχασμός, και η αποκάλυψη του Θεού φραστικό επιχείρημα δίχως ουσιαστικό αντίκρυσμα;

Δεν θα αδικούσαμε την αλήθεια, αν λέγαμε ότι η Δύση μετά την διακοπή της κοινωνίας της με τις Εκκλησίες της Ανατολής, και στην ουσία την απόσχισή της από το εκκλησιαστικό σώμα, αποξενώθηκε, αναπόφευκτα οδηγήθηκε σε πλάνες, νόθευσε την πίστη και ως ομολογία και ως βίωμα και αποδυνάμωσε την ενέργεια της χάριτος, αφού την αντικατέστησε με τον ηθικό αγώνα. Αυτός είναι ο λόγος που άγιοι όπως ο Γρηγόριος ο Παλαμάς και ο Μάρκος ο Ευγενικός αγωνίστηκαν τόσο για να τονίσουν τη διαφορά της Ορθοδοξίας από τις παπικές κακοδοξίες. Απόδειξη δε ότι η Δύση ανυποψίαστη κολυμπάει μέχρι σήμερα μέσα σε μια θάλασσα αλλοιωμένου ήθους, πλανών και αιρετικών δοξασιών είναι ότι δυσκολεύεται να κατανοήσει τους παραπάνω θεολόγους αγίους, αλλά και την Ορθοδοξία, με συνέπεια η επικοινωνία μας να απαιτεί ατέρμονες διαλόγους με αμφίβολο αποτέλεσμα. Γι΄ αυτό και πρώτιστη ευθύνη μας δεν είναι να αντιπαρατεθούμε εμπαθώς και να καταδικάσουμε τους κληρονόμους της κακοδοξίας, αλλά με αγάπη, πόνο και ταπείνωση να ομολογήσουμε και να καταστήσουμε ενεργό την Ορθόδοξη πίστη μέσα μας.

Αυτό που στην ουσία μας χωρίζει, αγαπητοί μου αδελφοί, δεν είναι η διεκδίκηση κάποιου πρωτείου, ούτε οι θλιβερές συνέπειες ιστορικών εκτροπών όπως οι Σταυροφορίες, ούτε ακόμη και τα βαθειά τραύματα που προκαλεί μέχρι σήμερα η οργανωμένη εξαπάτηση της Ουνίας, ούτε ίσως οι διαφορετικοί τύποι κάποιων λειτουργικών και μυστηριακών πράξεων. Αυτά όλα βεβαίως είναι μεγάλα ατοπήματα που προκάλεσαν βαθύτατα τραύματα, τα οποία όμως θα μπορούσαν κάπως να διευθετηθούν μέσα στην Εκκλησία μας. Γι’ αυτό και πρωτοβουλίες συγχώρησης προς αυτή την κατεύθυνση είναι οπωσδήποτε ευλογημένες, εφόσον δεν προσβάλλουν την ακεραιότητα του Ορθοδόξου ήθους και δόγματος. Το χειρότερο είναι ότι λέξεις όπως μυστήριο, χάρις, ταπείνωση, πίστη, αγάπη, αλήθεια, θεολογία απογυμνώθηκαν από το πνευματικό τους νόημα, στέγνωσαν από περιεχόμενο και εκφυλίστηκαν σε εκκοσμικευμένες εκφράσεις με θρησκευτικό επίχρισμα. Και το πρόσωπο του Χριστού παραμόρφωσε η αίρεση της Δύσης και το πρόσωπο του ανθρώπου ασχήμισε ως συνέπεια.

Πως λοιπόν αυτά να τα παραγνωρίσουμε; Ούτε μπορούμε ούτε πρέπει. Δίπλα όμως σε όλα αυτά υπάρχει μια τραγική αλήθεια. Εξίσου τραγική προς την πλάνη της Δύσεως είναι και η εκτροπή της Ανατολής. Η Δύση έχασε την πίστη της. Η Ανατολή μέχρι σήμερα κρατά μεν την Ορθόδοξη πίστη, αλλά διερωτώμαι πόσο εμείς οι Ορθόδοξοι την ζούμε. Κι αν η ζωή μας είναι ξένη προς την Ορθόδοξη πίστη μας, μήπως τελικά είμαστε χειρότεροι από αυτούς που επειδή την έχασαν, την αγνοούν;

Αντί να φωνάζουμε σε υβριστικούς τόνους κατά των Δυτικών, μήπως θα έπρεπε στόχος του ελέγχου μας να είναι ο εαυτός μας; Αλήθεια, σε τι ωφελεί όταν υποστηρίζουμε μια πίστη που δεν την επιβεβαιώνει η ζωή μας; Τι καλό έχει ένας δριμύς έλεγχος των άλλων που έτσι γεννήθηκαν κι έτσι μορφώθηκαν, όταν δεν υπάρχει ένας αντίστοιχος έλεγχος για τη δική μας ασυνέπεια; Σε τελική ανάλυση, ίσως αυτό που κυρίως χρειάζεται στις διαχριστιανικές σχέσεις, δεν είναι ο αδυσώπητος έλεγχος της «Δυτικής πλάνης», ούτε οι πληθωρικές εκδηλώσεις ανώριμης φιλίας, όσο η ευθαρσής ομολογία της Ορθόδοξης πίστης μας και η ταπεινή πρόσκληση προς τους Δυτικούς, μήπως τελικά αυτοί ζήσουν με περισσότερη συνέπεια ό,τι εμείς κρατήσαμε ως πίστη, αλλά δεν επιβεβαιώσαμε με τη ζωή μας, ό,τι αυτοί αγνοούν ως ήθος και διδασκαλία, αλλά ενδεχομένως αναζητούν ως αλήθεια.

Αυτό που χρειαζόμαστε είναι η εν ταπεινώσει ενότητα των Ορθοδόξων και η εν αγάπη ομολογία μας στον κόσμο των ετεροδόξων. Όχι τόσο ο έλεγχος των άλλων για τις πλάνες τους, όσο η δική μας μετάνοια για το έλλειμμα της βιωμένης μαρτυρίας μας. Αν δεν βλέπουν τη διαφορά στη ζωή μας, τότε πως να την αναγνωρίσουν στα δόγματά μας;

Αν αφ’ ενός μεν η Δύση δεν ομολογήσει ταπεινά τη δογματική εκτροπή της και δεν αισθανθεί την ανάγκη της επιστροφής της «εις πάσαν την αλήθειαν», αφ’ ετέρου δε η Ορθόδοξη Ανατολή δεν ζήσει την ευλογία του θεολογικού πλούτου της ως ευθύνη, αλλά και δεν διακρίνει την ανάγκη της μετανοίας για την ασυνεπή μαρτυρία της, τότε οι διάλογοι, οι πρόωρες συμπροσευχές και οι κοινές συναντήσεις θα έχουν χαρακτήρα μόνο κοσμικό και επικοινωνιακό, ενώ στην ουσία θα βαθαίνουν τη σύγχυση και θα απομακρύνουν όλους μας από την μία και σώζουσα αλήθεια.

Αδελφοί, «γρηγορείτε, στήκετε εν τη πίστει, ανδρίζεσθε, κραταιούσθε, πάντα υμών εν αγάπη γινέσθω» (Α΄ Κορ. ιστ΄ 13, 14).

Μετ’ ευχών και πολλής της εν Κυρίω αγάπης

† ῾Ο Μεσογαίας και Λαυρεωτικής ΝΙΚΟΛΑΟΣ”

  και μια παραπομπή σε site 

Ορθοδοξία ανά τον κόσμο

http://ierapostoles.gr/diocese/%CF%83%CE%B9%CE%B3%CE%BA%CE%B1%CF%80%CE%BF%CF%8D%CF%81%CE%B7%CF%82/ Σιγκαπούρη

Στις 7/1/15  με τίτλο Εκκλησία και παράδοση, υπάρχουν παραπομπές σε αρκετά βίντεο  σχετικά με τη Εκκλησία και την Παράδοση, πολύ καλά...
Επίσης κάθε χρόνο κάτι σχετικό υπάρχει στην αντίστοιχη περίοδο του χρόνου...αν κάποιος/α έχει χρόνο!

Read More

ερωτήσεις -απαντήσεις / α Γυμνασίου και για όλους!

ΣΩΣΤΟ-ΛΑΘΟΣ. Να κυκλώσετε το σωστό γράμμα (Σ=Σωστό ή Λ=Λάθος)

i. Τα βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης πριν γίνουν γραπτά κείμενα ήταν προφορικές παραδόσεις, λόγια δηλαδή και αφηγήσεις  που μεταδίδονταν με τρόπο που ήταν δύσκολο να τα θυμούνται.    Σ      Λ

ii. Υπάρχουν μερικά βιβλία γραμμένα στα εβραϊκά όπως η Σοφία Σολομώντος.  Σ      Λ

iii.Ο Χριστός με τη διδασκαλία και τη ζωή Του ερμήνευσε στους ανθρώπους τα γεγονότα της Παλαιάς Διαθήκης   Σ     Λ

iv.Ως χριστιανικό βιβλίο η Παλαιά Διαθήκη δεν κατέχει σημαντική θέση στη λατρεία της Εκκλησίας.    Σ    Λ

v.Οι συγγραφείς των βιβλίων της Παλαιάς Διαθήκης έγραψαν τα κείμενά τους χρησιμοποιώντας εικόνες και σύμβολα.   Σ     Λ

Τι σημαίνουν οι παρακάτω  ανθρωπομορφικές εκφράσεις και τα σύμβολα;

Είπε ο Θεός και έγινε Ανάμεσα στην εντολή και στην πράξη της δημιουργίας δεν υπήρξε χρόνος. Έγιναν Αμέσως
Ο Θεός είδε ότι όλα ήταν καλά λίαν  Βεβαιώνεται η ιδιαίτερη φροντίδα, πρόνοια και αγάπη του Θεού για τη δημιουργία
Ευλόγησε και καθαγίασε  Έδωσε αξία και μοναδικότητα σε κάθε δημιούργημά Του
Οι επτά ημέρες της Δημιουργίας Αντιστοίχιση των ημερών της Δημιουργίας και των αιώνων της επιστήμης βρίσκουμε τη συνεργασία της Θεολογίας και της Επιστήμης στην διδασκαλία περί του ποιος και γιατί                                                       (Θεολογία) και του πώς και πότε (επιστήμη) δημιουργήθηκε ο κόσμος.

Συμπληρώστε τα κενά του κειμένου με τις λέξεις που υπάρχουν μέσα στην παρένθεση με έντονα γράμματα:

(γιατί, πότε, σκοποί, απόψεις, διαμάχη, εικόνες, πώς, πραγματικότητα, ποιος, συγκρούονται)

«Άλλοι είναι οι ….(σκοποί)….. της επιστήμης και άλλοι της Αγίας Γραφής. Σήμερα η ….(διαμάχη)…. έχει πια ξεπεραστεί. Και για τους περισσότερους είναι πλέον ξεκάθαρο: ο σκοπός της επιστήμης είναι να ερευνά με επιστημονικούς τρόπους το σύμπαν και να διατυπώνει …..(απόψεις)….. για το …..(πώς)….. και το …..(πότε)…. δημιουργήθηκε και εξελίχθηκε. Από την άλλη ο σκοπός της Παλαιάς Διαθήκης, από τότε που γράφτηκε έως και σήμερα, είναι να εκφράζει στα κείμενά της με παραστατικές …..(εικόνες)….  την πίστη ότι ο Θεός (…….(ποιος)……) έδωσε στα πάντα τη ζωή και δεν σταματάει να τη φροντίζει διαρκώς (……(γιατί)…..). Ας προσέξουμε ότι ο Μέγας Βασίλειος, ήδη από τον 4ο αι. μ.Χ., εκφράζει την άποψη ότι επιστήμη και Αγία Γραφή στην …….(πραγματικότητα)…… δεν …..(συγκρούονται)…… . Γράφει: «Δεν μειώνεται ο θαυμασμός μας για τα έργα του Θεού, αν βρεθεί ο τρόπος με τον οποίο έγινε κάποιο από τα θαυμαστά αυτά έργα».

Ποιο έγινε πρώτα στην δημιουργία: το αυγό έκανε την κότα ή η κότα το αυγό;Δικαιολογήστε την γνώμη σας μέσα από όσα μάθατε για την δημιουργία του κόσμου.

Η κότα έκανε το αυγό γιατί ο Θεός δημιούργησε τέλεια πλάσματα τα οποία κατόπιν έκαναν απογόνους.

Αφού διαβάσετε την παρακάτω διήγηση του βαβυλωνιακού έπους κάντε συγκρίσεις με την αντίστοιχη διήγηση της γενέσεως. Πώς προέρχονται οι θεοί, με ποιον τρόπο δημιουργούνται και από τι; Τι συμπεράσματα μπορείτε να βγάλετε; Δικαιολογήστε την απάντησή σας σε πέντε το πολύ σειρές.

«Όταν ψηλά οι ουρανοί δεν είχαν ονομαστεί, όταν κάτω η γη δεν είχε όνομα… γεννήθηκαν οι θεοί…  Τότε συγκρούστηκαν η Τιαμάτ και ο Μαρδούκ, ο σοφότερος από τους θεούς, επιτέθηκαν ο ένας στον άλλο και άρχισαν να μάχονται… Ο Μαρδούκ την έκοψε στα δύο, όπως ένα κοχύλι. Το μισό το διαμόρφωσε σε ουράνιο θόλο… Τοποθέτησε το κεφάλι της σε ένα τόπο και σχημάτισε ένα βουνό… Από τα μάτια της έκανε να πηγάσουν ο Ευφράτης και ο Τίγρης…» [Ενούμα Ελίς-Βαβυλωνιακό έπος της δημιουργίας].

Ο κόσμος δημιουργήθηκε στο Βαβυλωνιακό έπος από μίσος και πόλεμο μεταξύ των θεών. Οι θεοί λοιπόν, μερικοι από αυτούς ήταν αδύναμοι, ενώ ο θεός της ορθόδοξης θεολογίας είναι Θεός δυνατός, Παντοδύναμος, Κοινωνία Προσώπων που αγαπά και φροντίζει τον Κόσμο που έγινε πολύ ωραίος και αξίζει στα μάτια του Θεού τη φροντίδα και την Πρόνοιά Του.

Ποιες αλήθειες ονομάζουμε θεολογικές;

Όταν στα υπαρξιακά ερωτήματα που απασχολούν τον άνθρωπο απαντά η Θεολογία τότε οι απαντήσεις αυτές ονομάζονται Θεολογικές.

Ποια είναι η θέση της Παλαιάς Διαθήκης στη ζωή της Εκκλησίας (λατρεία) και στη ζωή των χριστιανών και γιατί;

Η Παλαιά Διαθήκη κατέχει σημαντική θέση  στη λατρεία της Εκκλησίας  επειδή “φωτίστηκε” από τη διδασκαλία και τη Ζωή του Χριστού και οι χριστιανοί μπόρεσαν να ανακαλύψουν στην Καινή Διαθήκη καινούριες αλήθειες και μηνύματα πέρα απ΄αυτές που αναγνωρίζει ο Ιουδαϊσμός και την έκαναν δικό τους βιβλίο. Στις ακολουθίες διαβάζονται κείμενά της. Πολλοί ύμνοι αναφέρονται σε πρόσωπα και γεγονότα που βρίσκουμε στις σελίδες της. Στην εικονογράφηση των ναών συναντάμε πολλά θέματά της.

Τι θα πει αποκάλυψη; Ποια σχέση έχει με την Αγία Γραφή και την ζωή των χριστιανών;

Αποκάλυψη είναι η φανέρωση του Θεού στον κόσμο για να τους φανερώσει την αλήθεια και να τους σώσει από την αμαρτία και περιγράφεται μέσα από μια μακραίωνη πορεία στα βιβλία της Αγίας Γραφής. Όταν τη διαβάζουν οι χριστιανοί προσαρμόζουν τη ζωή τους σύμφωνα με τη διδασκαλία του Θεού.

Η   ΚΑΘΗΓΗΤΡΙΑ   ΠΑΝΟΥ ΜΑΡΙΑ



Και μια ανακοίνωση από μια ενορία που βρήκε το blog και επικοινώνησε μαζί μου

Κάθε Κυριακή στις 9.00πμ τελείται Θεία Λειτουργία στα Αγγλικά

στο υπόγειο παρεκκλήσι του Ιερού Ναού

Αγίου Παντελεήμονος

 στη Mακεδονίτισσα

----------------------------------------

Every Sunday at 9am the Divine Liturgy is held in English at the underground chapel of St. Panteleimonas temple Makedonitissa.

Read More