Β΄ Διαγώνισμα Β΄Λυκείου

Προσοχή!!!!
΄Οταν τελειώνει μια παρουσίασή μου, τα όσα αμέσως προβάλλει το youtube δεν έχουν καμία σχέση με το blog αυτό. 

Τα χαρακτηριστικά της ορθοδοξίας αν δεν είναι εύκολο με αναζήτηση της λέξης ή φράσης ψηλά δεξιά, κοιτάξετε τα Tags, αλλά  και με χρονολογία  στα Blog Archives, θα κάνετε κλικ στο Φεβρουάριο του 2013  και είναι η πέμπτη κατά σειράν  ανάρτηση (βλέπε στον κατάλογο δεξιά).  Αν δυσκολευτείτε ή για απορίες, μπορείτε να  στείλετε e-mail και θα σας βοηθήσω.

Επίσης για την Παράδοση δέστε κάποιες λεπτομέρειες στο πιο κάτω μάθημα

Καθώς επίσης  μπορεί εδώ να ξαναδείτε και την έννοια της λέξης Εκκλησία

Για τις χριστιανικές ομολογίες......

Διαφορές καθολικών από τους Ορθοδόξους, στη λατρεία

Οι καθολικοί έχουν τις παρακάτω διαφορές στα μυστήρια:
1.- Δεν βαπτίζουν όπως δίδαξε ο Χριστός (Μαρκ. 16,16. Ματθ. 28, 19) με τριπλή κατάδυση του βαπτιζομένου, αλλά ραντίζουν.
2.- Το Χρίσμα το τελούν στα αγόρια σε ηλικία 14 ετών και στα κορίτσια σε ηλικία 12 ετών και όχι ταυτόχρονα με το βάπτισμα όπως συμβαίνει στην Ορθόδοξη Εκκλησία.

3.- Στο μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας έπαψαν από το έτος 1200 να μεταδίδουν στους πιστούς το Σώμα και το Αίμα όπως συμβαίνει με τους Ορθοδόξους, αλλά μεταδίδουν μόνο αγιασμένο άρτο. Τούτο έρχεται σε αντίθεση με τα λόγια του Χριστού «εάν μη φάγετε την Σάρκα του Υιού του ανθρώπου και πίετε το Αίμα, ουκ έχετε ζωήν εν εαυτοίς» (Ιωάν. 6,53 - 56).'
4.- Το Ευχέλαιο το τελούν μόνο προ του θανάτου, ενώ το εφόδιο για τους Ορθοδόξους προ του θανάτου είναι ή Θεία Κοινωνία. Ο Απόστολος Ιάκωβος συνιστά στους πιστούς να τελούν το Ευχέλαιο όταν αρρωσταίνουν (Ιακ. 5,14). Στους Καθολικούς Ιερείς έχει επιβληθεί υποχρεωτική αγαμία, ενώ σύμφωνα με την αρχαία εκκλησιαστική παράδοση ο κληρικός είναι ελεύθερος να διαλέξει γάμο ή αγαμία. Μία άλλη σοβαρή διαφορά είναι το αλάθητο του Πάπα. Η Καθολική Εκκλησία το 1870 κατά την πρώτη Βατικάνειο Σύνοδο αναγνώρισε το αλάθητο. Τούτο σημαίνει Θεοπνευστία του Πάπα, αλλά σύμφωνα με την Αγία Γραφή και την Ιερά Παράδοση Θεόπνευστοι και συνεπώς αλάθητοι ήταν μόνο οι Απόστολοι που φωτίστηκαν ιδιαιτέρως από το Άγιο Πνεύμα και είπαν και έγραψαν αυτά που είδαν και άκουσαν (Λουκ. 6,10. Ιωαν. 14,26,16,13). Ένα άλλο λάθος των καθολικών είναι το πρωτείο του Πάπα, ο οποίος από τους πρώτους αιώνες ύψωνε τη θέση του πάνω από όλους τους Πατριάρχες και τις Οικουμενικές Συνόδους. Έτσι ο Πάπας έφτασε στο σημείο να ανακηρύξει τον εαυτό του διάδοχο του Αποστόλου Πέτρου και αντιπρόσωπο του Χριστού, ορατή κεφαλή της Εκκλησίας και αλάθητο διδάσκαλο της Χριστιανικής Πίστεως. Τούτο όμως είναι αντίθετο με το λόγο της Αγίας Γραφής (Εφεσ. 1, 22 - 23) σύμφωνα με τον οποίο ο αρχηγός και κεφαλή τόσο της στρατευόμενης όσο και της θριαμβεύουσας Εκκλησίας είναι μόνο ο Χριστός.

Αν βρείτε χρόνο για εμβάθυνση εδώ είναι και μερικά βίντεο σχετικά με το θέμα Αγία Γραφή και Εκκλησία. Σε προηγούμενη χρονιά υπάρχουν  στο μπλοκ πάρα πολλά σε γενικότερα θέματα σχετικά με το κείμενο της Αγίας Γραφής.

ο ρόλος των αγίων στην ερμηνεία της Αγίας Γραφής

Και η σειρά Βιβλικά Σεμινάρια  είναι πολλά  μαθήματα γύρω από την Αγία Γραφή.

και 2. Η Θεοπνευστία της

Μια ομιλία γύρω από την έννοια
Εκκλησία μπορείτε να ακούσετε εδώ

https://www.youtube.com/watch?v=yedjbvrtG3I ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΕΚΚΛΗΣΙΑ; ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ π. ΜΩΥΣΗ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗ

Επίσης θα μπορούσατε να βρείτε ολόκληρο βιβλίο στο ίντερνετ σχετικό με  το διάλογο :

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ ΙΣΤΟΡΙΚΟΔΟΓΜΑΤΙΚΗ ΚΑΙ ΚΑΝΟΝΙΚΗ ΚΡΙΤΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΣΤΟ ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ ΕΛΛΟΓΙΜΩΤΑΤΟΥ ΚΑΘΗΓΗΤΟΥ ΤΟΥ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΤΟΥ GRAZ κ. ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΛΑΡΕΝΤΖΑΚΗ

«ΤΟ ΠΑΠΙΚΟ ΠΡΩΤΕΙΟ ΚΑΙ Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΑΘΗΝΑΓΟΡΑΣ»

και μερικά  κείμενα γενικότερα για την ενότητα των 12-13 μαθημάτων

1. Η Κουρία  και ο Πάπας

Μετάφραση κατ’ ἐπιλογή ἀπό τό ἀγγλικό κείμενο τῆς Παπικῆς ὁμιλίας ἀπό τόν Πανοσιολογιώτατο Ἀρχιμανδρίτη π. Ἀναστάσιο Τασόπουλο, Πρωτοσύγκελλο τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Καισαριανῆς, Βύρωνος καί Ὑμηττοῦ. Οἱ ὑποσημειώσεις ἐπίσης ἀνήκουν στόν μεταφραστή.

---

Ὁ Πάπας Φραγκῖσκος τήν Δευτέρα 22 Δεκεμβρίου 2014 ὁμίλησε στά μέλη τῆς Κουρίας, δηλαδή τῶν Συνοδικῶν Ἐπιτροπῶν καί Ὑπηρεσιῶν πού ἑδρεύουν στό Βατικανό, καταρτίζουν καί ἐφαρμόζουν ὅλα τά ποιμαντικά, διοικητικά, ἱεραποστολικά, διαχειριστικά Προγράμματα τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας παγκοσμίως γιά νά τούς προετοιμάσει γιά τήν ἑορτή τῶν Χριστουγέννων, ἐπισημαίνοντας τίς ἀσθένειες πού παρουσιάζει τό πανίσχυρο αὐτό ἐκκλησιαστικό Σῶμα καί Ὄργανο τῆς Ρωμαιοκαθολικῆς Ἐκκλησίας.

1. Ἡ ἀσθένεια νά νομίζουμε ὅτι εἴμαστε «ἀθάνατοι», «ἀπρόσβλητοι» ἤ ἀπολύτως «ἀπαραίτητοι», ἀδιαφορώντας γιά τήν ἀνάγκη τακτικῆς ἐξέτασης… αὐτοκριτικῆς… Εἶναι ἡ ἀσθένεια τοῦ ἄφρονος πλουσίου τοῦ εὐαγγελίου, πού πίστευε ὅτι θά ζοῦσε γιά πάντα (Λκ. 12 :13-21) καθώς ἐπίσης ἡ ἀσθένεια ἐκείνων πού μετατρέπονται σέ «Κυρίους» καί ἀφεντικά καί θεωροῦν τούς ἑαυτούς τους ἀνωτέρους τῶν ἄλλων κι ὄχι στήν διακονία τῶν ἄλλων. Εἶναι συχνά συνέπεια τῆς παθολογίας τῆς ἐξουσίας, ἀπό ἕνα σύνδρομο ἀνωτερότητας, ἀπό ναρκισσισμό…

2. Ἄλλη ἀσθένεια εἶναι τό «σύνδρομο τῆς Μάρθας», ἡ ἀσταμάτητη ἀπασχόληση. Ὁ «μαρθισμός» βρίσκεται σ’ ἐκείνους πού βυθίζονται στήν δουλειά κι ἀναπόφευκτα ἀδιαφοροῦν γιά τήν «ἀγαθήν μερίδα» χωρίς νά κάθονται «παρά τούς πόδας τοῦ Ἰησοῦ» (πρβλ. Λκ. 10: 38-42) …καί ὁδηγεῖ σέ ἄγχος καί ταραχή.

3. Ἡ ἀσθένεια τῆς διανοητικῆς καί πνευματικῆς «σκλήρυνσης» . Βρίσκεται σ’ ἐκείνους πού ἔχουν μιά καρδιά ἀπό πέτρα, «οἱ σκληροτράχηλοι καί ἀπερίτμητοι τῇ καρδίᾳ» (Πρ. 7: 51), οἱ ὁποῖοι στό πέρασμα τοῦ χρόνου ἔχασαν τήν ἐσωτερική τους γαλήνη, ἐγρήγορση καί τόλμη καί κρύβονται κάτω ἀπό στοίβα χαρτιῶν μεταμορφωνόμενοι σέ διεκπεραιωτές ἐγγράφων κι ὄχι σέ ἀνθρώπους τοῦ Θεοῦ.

4. Ἡ ἀσθένεια τοῦ ἀδιάκοπου σχεδιασμοῦ καί ὑπηρεσιακῆς λειτουργικότητας (ὑπαλληλισμοῦ). Ὅταν ὁ ἀπόστολος σχεδιάζει καθετί μέχρι τήν τελευταία λεπτομέρεια καί πιστεύει ὅτι τά πράγματα θά πραγματοποιηθοῦν μέ ὑπέροχο σχεδιασμό, γίνεται ἕνας ὑπολογιστικός ἀκτιβιστής ἤ ἕνας γραφειοκράτης μάνατζερ. Τά πράγματα χρειάζονται νά προετοιμασθοῦν καλά, ἀλλά χωρίς νά πέφτουμε στό πειρασμό τῆς προσπάθειας νά περιχαρακώνουμε ἤ νά καθοδηγοῦμε τήν ἐλευθερία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τό ὁποῖο εἶναι πάντοτε πιό σημαντικό καί πιό εὐέλικτο ἀπό κάθε ἀνθρώπινο σχεδιασμό (πρβλ. Ἰω. 3: 8).

5. Ἡ ἀσθένεια τῆς φτωχῆς, ἀνεπαρκοῦς συνεργασίας. Κάθε φορά πού τά μέλη τῆς Κουρίας χάνουν τήν κοινωνία μεταξύ τους, τό σῶμα χάνει τήν ἁρμονική λειτουργικότητά του καί τήν ἰσορροπία του· γίνεται τότε μία ὀρχήστρα πού παράγει θόρυβο: τά μέλη της δέν ἐργάζονται μαζί καί χάνουν τό πνεῦμα τῆς ἀδελφοσύνης καί τῆς ὁμαδικῆς ἐργασίας. 

6. Ἡ ἀσθένεια τοῦ «πνευματικοῦ Ἀλτσχάϊμερ». Συνίσταται στήν ἀπώλεια τῆς μνήμης τῆς προσωπικῆς μας «ἱστορίας τῆς σωτηρίας», τῆς ἱστορίας τοῦ παρελθόντος μας μέ τόν Κύριο καί τῆς «ἀγάπης μας τῆς πρώτης» (Ἀποκ. 2: 4) …Τή βλέπουμε σ’ ἐκείνους πού ἀπώλεσαν τή μνήμη τῆς συνάντησής τους μέ τόν Κύριο· σ’ ἐκείνους πού βλέπουν πιά τό νόημα τῆς ζωῆς τους στούς ὅρους τοῦ «δευτερονομίου»· σ’ ἐκείνους πού εἶναι ὁλοκληρωτικά παγιδευμένοι στή στιγμή τοῦ παρόντος, στά πάθη τους, τίς ἰδιοτροπίες καί τίς ἐμμονές τους· σ’ ἐκείνους πού χτίζουν τείχη καί ρουτίνες γύρω τους κι ἔτσι γίνονται ὅλο καί περισσότερο δοῦλοι τῶν εἰδώλων πού σμίλευσαν μέ τά ἴδια τους τά χέρια.

7. Ἡ ἀσθένεια τοῦ ἀνταγωνισμοῦ καί τῆς ματαιοδοξίας. Ὅταν οἱ ἐμφανίσεις, τό χρῶμα τῶν ρούχων μας, οἱ τίτλοι τιμῆς μας (τά ὀφφίκια) γίνουν προτεραιότητα στή ζωή, ξεχνᾶμε τά λόγια τοῦ Ἁποστόλου Παύλου: «μηδέν κατά ἐριθείαν ἤ κενοδοξίαν, ἀλλά τῇ ταπεινοφροσύνῃ ἀλλήλους ἡγούμενοι ὑπερέχοντας ἑαυτῶν. Μή τά ἑαυτῶν ἕκαστος σκοπεῖτε, ἀλλά καί τά ἑτέρων ἕκαστος» (Φιλιπ. 2: 3-4). Εἶναι ἡ ἀσθένεια πού μᾶς ὁδηγεῖ νά εἴμαστε ἄνδρες καί γυναῖκες τῆς ἀπάτης καί νά ζοῦμε ἕναν ψεύτικο «μυστικισμό» κι ἕναν ψεύτικο «ἡσυχασμό». Ὁ ἀπόστολος Παῦλος ὁρίζει τέτοιους ἀνθρώπους ὡς «τούς ἐχθρούς τοῦ σταυροῦ τοῦ Χριστοῦ» ἐπειδή «ἡ δόξα ἐν τῇ αἰσχύνῃ αὐτῶν, οἱ τά ἐπίγεια φρονοῦντες» (Φιλιπ. 3 :19).

8. Ἡ ἀσθένεια τῆς ὑπαρξιακῆς σχιζοφρένειας. Εἶναι ἡ ἀσθένεια ἐκείνων πού ζοῦν διπλή ζωή, καρπός τῆς ὑποκρισίας, τῆς τυπικῆς μετριότητας καί τῆς προοδευτικά αὐξανόμενης πνευματικῆς κενότητας, πού δέν μποροῦν νά γεμίσουν τά διδακτορικά διπλώματα καί οἱ ἀκαδημαϊκοί τίτλοι. Εἶναι ἠ ἀσθένεια ἡ ὁποία συχνά χτυπάει ἐκείνους πού ἐγκαταλείπουν τήν ποιμαντική διακονία καί περιορίζουν τούς ἑαυτούς τους σέ γραφειοκρατίες, χάνοντας ἔτσι τήν ἐπαφή μέ τόν πραγματικό κόσμο. Δημιουργοῦν τόν δικό τους παράλληλο κόσμο, ὅπου θέτουν στήν ἄκρη ὅ, τι μέ αὐστηρότητα διδάσκουν τούς ἄλλους καί ζοῦν μιά κρυφή καί συχνά ἔκλυτη ζωή. Γι’ αὐτή τήν πολύ σοβαρή ἀσθένεια ἡ μεταστροφή εἶναι περισσότερο ἐπείγουσα καί πραγματικά ἀναγκαία (πρβλ. Λκ. 15: 11-32).

9. Ἡ ἀσθένεια τοῦ κουτσομπολιοῦ, τῆς μεμψιμοιρίας καί τῆς πισώπλατης φλυαρίας… Εἶναι μιά βαριά ἀσθένεια ἡ ὁποία ἀρχίζει ἁπλά, ἴσως κάποτε σέ μιά μικρή συζήτηση, καί καταλαμβάνει ἕνα πρόσωπο μετατρέποντάς το σέ «σπερμολόγο» (ὅπως ὁ Σατανᾶς) καί σέ πολλές περιπτώσεις ψυχρό αἱματοβαμμένο δολοφόνο τοῦ καλοῦ ὀνόματος συναδέλφων… Εἶναι ἡ ἀσθένεια δειλῶν ἀνθρώπων πού στεροῦνται τοῦ θάρρους να μιλήσουν ἀπευθείας, ἀλλά ἀντίθετα μιλοῦν πίσω ἀπό τήν πλάτη τῶν ἄλλων… Ἀδελφοί, ἄς εἴμαστε φύλακες τῶν ἑαυτῶν μας ἐναντίον τῆς τρομοκρατίας τοῦ κουτσομπολιοῦ, τῶν διαβολῶν. 

10. Ἡ ἀσθένεια τῆς εἰδωλοποίησης (θεοποίησης) τῶν ἀνωτέρων. Ἡ ἀσθένεια ἐκείνων πού κολακεύουν τούς ἀνωτέρους τους μέ τήν ἐλπίδα νά κεδρίσουν τήν εὔνοιά τους. Εἶναι θύματα τοῦ καριερισμοῦ καί τῆς καιροσκοπίας· τιμοῦν πρόσωπα καί ὄχι τό Θεό (πρβλ. Μτ. 23 :8-12). Ὑπηρετοῦν σκεπτόμενοι μόνο τί θά ἀποκομίσουν κι ὄχι τί πρέπει νά προσφέρουν. 

11. Ἡ ἀσθένεια τῆς ἀδιαφορίας γιά τούς ἄλλους… Σκέπτονται μόνο τούς ἑαυτούς τους καί χάνουν τήν εἰλικρίνεια καί τήν ζεστασιά τῶν ἀνθρωπίνων σχέσεων … Ὅταν μαθαίνουμε κάτι καί τό κρατᾶμε γιά τούς ἑαυτούς μας παρά νά τό μοιρασθοῦμε μ’ ἕνα χρήσιμο τρόπο μέ τούς ἄλλους. Ὅταν ἀπό ζήλεια ἤ δόλο χαιρόμαστε νά βλέπουμε τούς ἄλλους νά πέφτουν ἀπό νά τούς βοηθᾶμε νά σηκωθοῦν καί νά τούς ἐνθαρρύνουμε.

12. Ἡ ἀσθένεια τοῦ θλιμμένου προσώπου. Πρόκειται γιά σκυθρωπούς καί βλοσυρούς ἀνθρώπους, οἱ ὁποῖοι νομίζουν ὅτι τό νά εἶσαι σοβαρός σημαίνει νά βάλεις ἕνα πρόσωπο μελαγχολίας καί αὐστηρότητας, καί νά μεταχειρίζεσαι τούς ἄλλους –κυρίως τούς κατωτέρους σου- μέ αὐστηρότητα, σκληρότητα καί ἀλαζονεία. Στήν πραγματικότητα, τό θέατρο τῆς αὐστηρότητας καί τοῦ ἄγονου πεσσιμισμοῦ εἶναι συνήθως συμπτώματα φόβου καί ἀνασφάλειας …Μιά καρδιά γεμάτη ἀπό Θεό εἶναι εὐτυχισμένη καί ἀκτινοβολεῖ μιά μεταδοτική χαρά… Ἄς μή χάσουμε λοιπόν αὐτό τό χαρούμενο, ἀστεῖο καί κάποτε αὐτοσαρκαστικό πνεῦμα, πού κάνει τούς ἀνθρώπους καλοσυνάτους ἀκόμα καί σέ δύσκολες καταστάσεις. Πόσο ὠφέλιμη εἶναι μία καλή δόση χιοῦμορ ! 

13. Ἡ ἀσθένεια τοῦ ἀποθησαυρισμοῦ. Ὅταν ἕνας ἀπόστολος προσπαθεῖ νά γεμίσει ἕνα ὑπαρξιακό κενό στήν καρδιά του συσσωρεύοντας ὑλικά ἀγαθά, ὄχι ἀπό ἀνάγκη ἀλλά μόνο μέ σκοπό νά αἰσθανθεῖ ἀσφαλής. Εἶναι γεγονός ὅτι δέν μποροῦμε νά φέρουμε ὑλικά ἀγαθά μαζί μας, ἀφοῦ «τά σάβανα δέν ἔχουν τσέπες» καί ὅλοι οἱ ἐπίγειοι θησαυροί -ἀκόμα κι ἄν εἶναι δῶρα- δέν μποροῦν ποτέ νά γεμίσουν τό κενό· ἀντίθετα τό κάνουν μόνο βαθύτερο καί πιό ἀπαιτητικό. Στούς ἀνθρώπους αὐτῆς τῆς ἀσθένειας. Ὁ Κύριος ἐπαναλαμβάνει : «λέγεις ὅτι πλούσιός εἰμι καὶ πεπλούτηκα καὶ οὐδενὸς χρείαν ἔχω, καὶ οὐκ οἶδας ὅτι σὺ εἶ ὁ ταλαίπωρος καὶ ὁ ἐλεεινὸς καὶ πτωχὸς καὶ τυφλὸς καὶ γυμνός…ζήλευε οὖν καὶ μετανόησον» (Ἀποκ. 3: 17-19). Ἡ συσσώρευση ἀγαθῶν μόνο ἐπιβαρύνει καί ἀμείλικτα ἐπιβραδύνει τό ταξίδι!

14. Ἡ ἀσθένεια τῶν κλειστῶν ὁμάδων… Αὐτή ἡ ἀσθένεια ἐπίσης ξεκινᾶ μέ καλές προθέσεις, ἀλλά μέ τό πέρασμα τοῦ χρόνου ὑποδουλώνει τά μέλη της καί γίνεται καρκίνος πού ἀπειλεῖ τήν ἁρμονία τοῦ Σώματος καί προκαλεῖ πελώριο κακό- σκάνδαλα – εἰδικά σέ πιό ἀδύναμους ἀδελφούς καί ἀδελφές μας. Αὐτοκαταστροφή, «φιλικά πυρά» ἀπό τούς συστρατιῶτες μας… Εἶναι τό κακό πού κτυπάει ἀπό μέσα…Καί ὅπως ὁ Χριστός λέει : «πᾶσα βασιλεία ἐφ’ ἑαυτήν διαμερισθεῖσα, ἐρημοῦται» (Λουκ. 11: 17).

15. Τελευταία ἡ ἀσθένεια τοῦ ἐπίγειου ὀφέλους, τῆς αὐτοεπίδειξης. Ὅταν ὁ ἀπόστολος μετατρέπει τή διακονία του σέ ἰσχύ καί τήν ἰσχύ σέ ἐμπόρευμα γιά νά κερδίσει ἐγκόσμια ὀφέλη ἤ περισσότερη δύναμη. Εἶναι ἡ ἀσθένεια ἐκείνων πού ἄπληστα προσπαθοῦν νά αὐξήσουν τήν ἐξουσία τους καί γι’ αὐτό εἶναι ἕτοιμοι νά συκοφαντήσουν, νά δυσφημίσουν καί νά ἐκθέσουν τούς ἄλλους ἀκόμα καί στίς ἐφημερίδες καί τά περιοδικά… Αὐτή ἡ ἀσθένεια προκαλεῖ μεγάλη βλάβη στό Σῶμα ἐπειδή ὁδηγεῖ τούς ἀνθρώπους νά δικαιώσουν τήν χρήση κάθε μέσου ὥστε νά πετύχουν τούς σκοπούς τους, συχνά στό ὄνομα τῆς δικαιοσύνης καί τῆς διαφάνειας!

Ἀδελφοί, αὐτές οἱ ἀσθένειες κι αὐτοί οἱ πειρασμοί εἶναι φυσικά κίνδυνος γιά κάθε χριαστιανό, γιά κάθε Κουρία, κοινότητα, συνάθροιση, ἐνορία καί ἐκκλησιαστική κίνηση· καί μποροῦν νά χτυπήσουν σέ ἀτομικό καί συλλογικό ἐπίπεδο. Χρειάζεται νά κάνουμε σαφές ὅτι μόνο τό Ἅγιο Πνεῦμα εἶναι αὐτό πού μπορεῖ νά θεραπεύσει ὅλες αὐτές τίς ἀδυναμίες μας. Αὐτό εἶναι ἡ ψυχή τοῦ Μυστικοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ.

______________________________________________________________________________

1) Γλωσσοπλασία τοῦ Πάπα γιά τήν ὑπερβολική δρστηριότητα - τόν ὑπέρμετρο ἀκτιβισμό.
2)«Λιθοποίηση» ὅπως χαρακτηριστικά τό ὀνομάζει ὁ Πάπας.
3) «Μήν κάνετε τίποτε ἀπό ἀνταγωνισμό ἤ ἀπό ματαιοδοξία, ἀλλά μέ ταπεινοφροσύνη ἄς θεωρεῖ καθένας τόν ἄλλον ἀνώτερό του. Ἄς μή φροντίζει ὁ καθένας σας μόνο γιά ὅ, τι ἐνδιαφέρει τόν ἑαυτό του, ἀλλά καί γιά ὅ, τι ὠφελεῖ τούς ἄλλους».
4) Φλύαρος πού διασπείρει, ἀναμεταδίδει κακοήθειες … διαβάλλει. Πρβλ. Πρ. 17: 18. 
6) «Καυχιέσαι: εἶμαι πλούσιος, ἀπόκτησα μεγάλη περιουσία καί δέν ἔχω ἀνάγκη ἀπό τίποτε. Δέν γνωρίζεις ὅτι στήν πραγματικότητα εἶσαι ταλαίπωρος κι ἀξιοθρήνητος, φτωχός, τυφλός καί γυμνός… Γι’ αὐτό δεῖξε ζῆλο καί μετανόησε».

·         Εξαιρετικές διαπιστώσεις που ταιριάζουν γάντι και στην ορθόδοξη ιεραρχία !!!!

Spyros Spyropoulos • 2 μέρες πριν

Ωραιες οι παραινεσεις του Παπα στην Κουρια....αλλα δεν ειπε το σημαντικοτερο....ποτε θα επιστρεψει στους κολπους της Ορθοδοξης πιστης απο οπου έφυγε και ποτε θα εγκαταλειψει το περιβοητο Πρωτειο του....ολα τα υπολοιπα είναι άλλα λόγια ν'αγαπιώμαστε!!! 

§  •

Διασπορά  Spyros Spyropoulos • 8 ώρες πριν

Αυτό που απαιτείς το θέλουμε όλοι, αλλά δεν είναι κάτι που εξαρτάται από τον Πάπα, ούτε από την Κουρία του Βατικανού, αλλά από τον Θεό πρώτα, και μετά απ' τον χρόνο και τρόπο της σποράς. Καλύτερα από το Θεό δεν θα είναι; Έτσι δεν θα καυχιέται κανένας άνθρωπος ότι τάχα τους «έπεισε», ή ότι το Βατικανό έκανε την χάρη σε μας μιας εικονικής ενότητας, και να δοξάζεται μόνο ο Θεός. Άλλωστε μόνο με τη χάρη του Θεού γίνονται όλα, τα δε υπόλοιπα των ανθρώπων είναι φθαρτά και μάταια. Εμείς, το μόνο που αξίζει να κάνουμε, είναι να αγαπάμε και να παρακαλούμε ο Θεός να φωτίσει όλο τον κόσμο και ειδικά εμάς για να μας απαλλάξει από τον φόβο, την καχυποψία και γενικότερα τις ίδιες τις παθογένειες που περιγράφονται στο άρθρο αυτό, γιατί ισχύουν και σε μας δυστυχώς.

http://www.romfea.gr/epikairotita/29543-2015-01-15-23-40-38

2. Πάπας και Πατριάρχης: συμπροσευχές!

Εγκύκλιος Μητρ. Μεσογαίας Νικόλαου:
 Μια φωτισμένη προσέγγιση στις συμπροσευχές Πάπα και Πατριάρχη

“Προς τους ευλαβείς εφημερίους και τον ευσεβή λαό της καθ’ ημάς ιεράς Μητροπόλεως

Αγαπητοί πατέρες και αδελφοί,

Τέλειωσε για φέτος η αναστάσιμη περίοδος, και ζούμε πλέον με την προσδοκία της Πεντηκοστής. Η ψυχή μας παλινδρομεί ανάμεσα στη χαρά της Αναστάσεως του Κυρίου και στην ελπίδα της χάριτος του Αγ. Πνεύματος. «Δόξα τω Θεώ πάντων ένεκεν». Εύχομαι σε όλους πλούσια την ευλογία του Παρακλήτου. Ήδη παρήλθε και η εκκρεμότητα των εκλογών της Τοπικής Αυτοδιοίκησης και του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, και όπως πάντα την ένταση των μεταξύ μας διαιρέσεων την διαδέχεται τώρα η πρόκληση της ενότητος και κοινής προσπάθειας, ώστε όλοι μαζί να αντιμετωπίσουμε την επίθεση της δυσβάσταχτης πλέον καθημερινότητος. Είναι τόσο δύσκολα τα προβλήματά μας, που ίσως αυτοί που έχασαν στις εκλογές θα πρέπει να νοιώθουν περισσότερο ανακουφισμένοι από όσους κέρδισαν. Εμείς ευχόμαστε καλή δύναμη και επιτυχία στην αποστολή τους.

Είμαι βέβαιος ότι οι εκλεγμένοι εκπρόσωποι των τοπικών κοινωνιών με ανανεωμένο τον ενθουσιασμό τους θα κάνουν ό,τι καλύτερο μπορούν όλοι μαζί για να ανακουφίσουν τον τσακισμένο από την γενικευμένη κρίση λαό μας. Κι εμείς ως Εκκλησία, στο μέτρο που μας αναλογεί και στον βαθμό που θα μας ζητηθεί, θα στηρίξουμε κάθε καλή προσπάθεια με όλες μας τις δυνάμεις. Η συνεργασία όλων μας είναι κυρίως σήμερα και αναγκαία και τεράστια σε δύναμη.

Η περασμένη όμως Κυριακή σφραγίσθηκε και από ένα άλλο σημαντικό γεγονός εκκλησιαστικού χαρακτήρος: τη συνάντηση του Οικουμενικού Πατριάρχη μας κ. Βαρθολομαίου με τον Πάπα Ρώμης κ. Φραγκίσκο στα Ιεροσόλυμα, μπροστά στον Πανάγιο Τάφο, 50 χρόνια μετά την άρση των αναθεμάτων.

Τα ΜΜΕ πρόβαλαν το γεγονός και μίλησαν για αγάπη, συμφιλίωση, συγχωρητικότητα, αμοιβαία κατανόηση και πρόοδο στις σχέσεις των εκκλησιών. Κάποιες άλλες φωνές έκαναν λόγο για προδοσία της πίστης, συμβιβασμό και υποταγή σε υποδείξεις της νέας εποχής και του παγκόσμιου συγκρητισμού.

Επειδή πιθανόν όλα αυτά να εκφράζουν το καθένα ξεχωριστά μέρος της αλήθειας αλλά και από μόνα τους να σκεπάζουν το μυστικό της η και να οδηγούν τον λογισμό μας και το αίσθημα της πίστεως σε λάθος κατευθύνσεις, θεώρησα ότι έπρεπε να επικοινωνήσω μαζί σας με την πνευματική ευθύνη μου ως επισκόπου της περιοχής μας.

Ποιος θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι η αγάπη, η συγχώρηση και η συμφιλίωση είναι έννοιες που αντιβαίνουν στην ευαγγελική αλήθεια; Σε τι άραγε θα βοηθούσε το να συντηρούνται αναθέματα μιας περίπου χιλιετίας, που στην ουσία στέρησαν την κοινωνία και απέκοψαν από το ιερό σώμα της αγίας μας Εκκλησίας εκατομμύρια ανυποψίαστους πιστούς του Δυτικού κυρίως κόσμου για ολόκληρους αιώνες μέχρι σήμερα; Από την άλλη, πως να αρνηθούμε ότι το φοβερό σχίσμα του 11ου αιώνος οδήγησε σε μία ανεξέλεγκτη παραγωγή αιρετικών δοξασιών και διδασκαλιών που διαπότισαν ολόκληρη τη ζωή του δυτικού χριστιανισμού και τελικά παραμόρφωσαν το πρόσωπο του Χριστού, αλλοίωσαν το ήθος της πίστεως και αποδόμησαν την αίσθηση του μυστηρίου; Πως να αρνηθούμε το αποτέλεσμα, που ήταν η πίστη να έχει εκφυλιστεί σε παραδοχή χριστιανικών απόψεων, η κοινωνία του Θεού να έχει αντικατασταθεί από τα κοινωνικά έργα, η Εκκλησία να έχει καταντήσει θρήσκευμα, η θεολογία στοχασμός, και η αποκάλυψη του Θεού φραστικό επιχείρημα δίχως ουσιαστικό αντίκρυσμα;

Δεν θα αδικούσαμε την αλήθεια, αν λέγαμε ότι η Δύση μετά την διακοπή της κοινωνίας της με τις Εκκλησίες της Ανατολής, και στην ουσία την απόσχισή της από το εκκλησιαστικό σώμα, αποξενώθηκε, αναπόφευκτα οδηγήθηκε σε πλάνες, νόθευσε την πίστη και ως ομολογία και ως βίωμα και αποδυνάμωσε την ενέργεια της χάριτος, αφού την αντικατέστησε με τον ηθικό αγώνα. Αυτός είναι ο λόγος που άγιοι όπως ο Γρηγόριος ο Παλαμάς και ο Μάρκος ο Ευγενικός αγωνίστηκαν τόσο για να τονίσουν τη διαφορά της Ορθοδοξίας από τις παπικές κακοδοξίες. Απόδειξη δε ότι η Δύση ανυποψίαστη κολυμπάει μέχρι σήμερα μέσα σε μια θάλασσα αλλοιωμένου ήθους, πλανών και αιρετικών δοξασιών είναι ότι δυσκολεύεται να κατανοήσει τους παραπάνω θεολόγους αγίους, αλλά και την Ορθοδοξία, με συνέπεια η επικοινωνία μας να απαιτεί ατέρμονες διαλόγους με αμφίβολο αποτέλεσμα. Γι΄ αυτό και πρώτιστη ευθύνη μας δεν είναι να αντιπαρατεθούμε εμπαθώς και να καταδικάσουμε τους κληρονόμους της κακοδοξίας, αλλά με αγάπη, πόνο και ταπείνωση να ομολογήσουμε και να καταστήσουμε ενεργό την Ορθόδοξη πίστη μέσα μας.

Αυτό που στην ουσία μας χωρίζει, αγαπητοί μου αδελφοί, δεν είναι η διεκδίκηση κάποιου πρωτείου, ούτε οι θλιβερές συνέπειες ιστορικών εκτροπών όπως οι Σταυροφορίες, ούτε ακόμη και τα βαθειά τραύματα που προκαλεί μέχρι σήμερα η οργανωμένη εξαπάτηση της Ουνίας, ούτε ίσως οι διαφορετικοί τύποι κάποιων λειτουργικών και μυστηριακών πράξεων. Αυτά όλα βεβαίως είναι μεγάλα ατοπήματα που προκάλεσαν βαθύτατα τραύματα, τα οποία όμως θα μπορούσαν κάπως να διευθετηθούν μέσα στην Εκκλησία μας. Γι’ αυτό και πρωτοβουλίες συγχώρησης προς αυτή την κατεύθυνση είναι οπωσδήποτε ευλογημένες, εφόσον δεν προσβάλλουν την ακεραιότητα του Ορθοδόξου ήθους και δόγματος. Το χειρότερο είναι ότι λέξεις όπως μυστήριο, χάρις, ταπείνωση, πίστη, αγάπη, αλήθεια, θεολογία απογυμνώθηκαν από το πνευματικό τους νόημα, στέγνωσαν από περιεχόμενο και εκφυλίστηκαν σε εκκοσμικευμένες εκφράσεις με θρησκευτικό επίχρισμα. Και το πρόσωπο του Χριστού παραμόρφωσε η αίρεση της Δύσης και το πρόσωπο του ανθρώπου ασχήμισε ως συνέπεια.

Πως λοιπόν αυτά να τα παραγνωρίσουμε; Ούτε μπορούμε ούτε πρέπει. Δίπλα όμως σε όλα αυτά υπάρχει μια τραγική αλήθεια. Εξίσου τραγική προς την πλάνη της Δύσεως είναι και η εκτροπή της Ανατολής. Η Δύση έχασε την πίστη της. Η Ανατολή μέχρι σήμερα κρατά μεν την Ορθόδοξη πίστη, αλλά διερωτώμαι πόσο εμείς οι Ορθόδοξοι την ζούμε. Κι αν η ζωή μας είναι ξένη προς την Ορθόδοξη πίστη μας, μήπως τελικά είμαστε χειρότεροι από αυτούς που επειδή την έχασαν, την αγνοούν;

Αντί να φωνάζουμε σε υβριστικούς τόνους κατά των Δυτικών, μήπως θα έπρεπε στόχος του ελέγχου μας να είναι ο εαυτός μας; Αλήθεια, σε τι ωφελεί όταν υποστηρίζουμε μια πίστη που δεν την επιβεβαιώνει η ζωή μας; Τι καλό έχει ένας δριμύς έλεγχος των άλλων που έτσι γεννήθηκαν κι έτσι μορφώθηκαν, όταν δεν υπάρχει ένας αντίστοιχος έλεγχος για τη δική μας ασυνέπεια; Σε τελική ανάλυση, ίσως αυτό που κυρίως χρειάζεται στις διαχριστιανικές σχέσεις, δεν είναι ο αδυσώπητος έλεγχος της «Δυτικής πλάνης», ούτε οι πληθωρικές εκδηλώσεις ανώριμης φιλίας, όσο η ευθαρσής ομολογία της Ορθόδοξης πίστης μας και η ταπεινή πρόσκληση προς τους Δυτικούς, μήπως τελικά αυτοί ζήσουν με περισσότερη συνέπεια ό,τι εμείς κρατήσαμε ως πίστη, αλλά δεν επιβεβαιώσαμε με τη ζωή μας, ό,τι αυτοί αγνοούν ως ήθος και διδασκαλία, αλλά ενδεχομένως αναζητούν ως αλήθεια.

Αυτό που χρειαζόμαστε είναι η εν ταπεινώσει ενότητα των Ορθοδόξων και η εν αγάπη ομολογία μας στον κόσμο των ετεροδόξων. Όχι τόσο ο έλεγχος των άλλων για τις πλάνες τους, όσο η δική μας μετάνοια για το έλλειμμα της βιωμένης μαρτυρίας μας. Αν δεν βλέπουν τη διαφορά στη ζωή μας, τότε πως να την αναγνωρίσουν στα δόγματά μας;

Αν αφ’ ενός μεν η Δύση δεν ομολογήσει ταπεινά τη δογματική εκτροπή της και δεν αισθανθεί την ανάγκη της επιστροφής της «εις πάσαν την αλήθειαν», αφ’ ετέρου δε η Ορθόδοξη Ανατολή δεν ζήσει την ευλογία του θεολογικού πλούτου της ως ευθύνη, αλλά και δεν διακρίνει την ανάγκη της μετανοίας για την ασυνεπή μαρτυρία της, τότε οι διάλογοι, οι πρόωρες συμπροσευχές και οι κοινές συναντήσεις θα έχουν χαρακτήρα μόνο κοσμικό και επικοινωνιακό, ενώ στην ουσία θα βαθαίνουν τη σύγχυση και θα απομακρύνουν όλους μας από την μία και σώζουσα αλήθεια.

Αδελφοί, «γρηγορείτε, στήκετε εν τη πίστει, ανδρίζεσθε, κραταιούσθε, πάντα υμών εν αγάπη γινέσθω» (Α΄ Κορ. ιστ΄ 13, 14).

Μετ’ ευχών και πολλής της εν Κυρίω αγάπης

† ῾Ο Μεσογαίας και Λαυρεωτικής ΝΙΚΟΛΑΟΣ”

  και μια παραπομπή σε site 

Ορθοδοξία ανά τον κόσμο

http://ierapostoles.gr/diocese/%CF%83%CE%B9%CE%B3%CE%BA%CE%B1%CF%80%CE%BF%CF%8D%CF%81%CE%B7%CF%82/ Σιγκαπούρη

Στις 7/1/15  με τίτλο Εκκλησία και παράδοση, υπάρχουν παραπομπές σε αρκετά βίντεο  σχετικά με τη Εκκλησία και την Παράδοση, πολύ καλά...
Επίσης κάθε χρόνο κάτι σχετικό υπάρχει στην αντίστοιχη περίοδο του χρόνου...αν κάποιος/α έχει χρόνο!